Ja ik wilde enthousiast het schrijven hier gaan oppakken. Liefst elke dag wat plaatsen of in elk geval enige keren in de week. Alleen stak onze rode jeweetwel kater Dirk hier de eerste dagen een glibberig stokje voor.
Watskegebeurd? Mijnheer Dirk kreeg het voor elkaar om op de steel van de hapjespan met twee liter zonnebloemolie te gaan staan waardoor hij met pan en al van het gasfornuis viel en alles inclusief hijzelf baadde in de olie. Hij schrok zich een ongeluk dus rende in doodsnood en geoliede pootjes – natuurlijk – door het hele huis heen. Daar lag ineens heel, heel veel schoonmaakwerk voor iemand met een spierziekte. Binnensmonds alles vervloekend ging ik aan de slag.
Om geen toiletpapier te verbruiken – we hebben niet gehamsterd en ik had begrepen dat de schappen nog niet erg aangevuld waren – ben ik aan de slag gegaan met absorberende doekjes en bijna een hele fles schoonmaakmiddel. Na drie uur was ik volkomen gesloopt maar alles was schoon en zelfs de kat had ik enigszins op kunnen knappen. En gerust kunnen stellen dat we hem nog steeds heel lief vonden en er geen eng olie gooiend monster in de keuken op hem stond te wachten. Bekenden op Facebook gaven me complimenten dat ik alle olie weg had gekregen en zelf was ik stiekem ook wel apetrots eigenlijk.
Helaas bleek al snel dat het besparen op toiletpapier een domme zet was geweest. Of het feit dat ik er niet aan gedacht had na al het schoonmaken nog een gloeiend heet soda bad door de afvoer te jassen. Enige uren later wilde ik voor de zoveelste keer mijn handen wassen sloeg de keukenafvoer pot- en potdicht. Na allerlei wanhopige pogingen dit zelf op te lossen, konden we de volgende dag niet anders dan een ontstoppingsbedrijf bellen. Stress want kwetsbaar dus zelf quarantaine dus niemand binnen willen hebben.
Nu hebben we door rioleringsproblemen op gemeentegrond elk jaar rond deze tijd een verstopping en die zit altijd in de hoofdbuis. Die vanaf buiten doorgespoeld en schoongemaakt kan worden. Ik beschouwde het maar als een geluk bij een ongeluk, in principe hoefden we niemand binnen te laten. Het ontstoppingsbedrijf kon alleen pas de volgende dag komen en ik trek het niet om dertig keer de trap op te lopen naar de badcel kraan om handen te wassen. Dus werd het een dagje handen wassen boven ene emmer om die naar het toilet te dragen en leeg te kieperen. Met de spierpijn van de vorige dag erbij kon ik tegen de avond bijna niet meer lopen van de pijn maar allee, de volgende dag zou het opgelost zijn. En er zijn ergere dingen.
Dag drie stond een vriendelijke mijnheer van het ontstoppingsbedrijf voor de deur. Hij reinigde vanaf buiten de hoofdrioolbuis en … de afvoer bleef verstopt. Woeaaah! Acht keer was het de hoofdbuis geweest maar nu we niemand binnen durfden te laten, zat de verstopping deze negende keer onder de keuken. Waar je alleen van binnenshuis bij kan komen. De mijnheer – die zelf ook liever niet naar binnen wilde – had gelukkig een voorstel. We konden zijn waterstofzuiger naar binnen zeulen en met zijn instructies de verstopping toch zelf oplossen. Het was nog wat gedoe maar tee dee hee, het werkte! De rekening kon deze keer via de mail en zo hadden we allemaal flink afstand kunnen houden.
Toch was ik wat onzeker. Zo’n stofzuiger is nogal een smerig ding en is in allerlei andere huishoudens geweest. En in de stress vroeg ik me ineens af of er geen virusdeeltjes in de luchtuitstoot van de stofzuiger konden zitten. Niet waarschijnlijk maar toch. Het was niet anders. Wilde ik niet de komende dagen wakker liggen hiervan, moest ik de gehele keuken nog maar eens schoon maken. Ondertussen kotste Dirk voor de tweede keer in de woonkamer, van zoveel olie uit je vacht wordt je vast flink misselijk. De hond had hem ook een wasbeurt gegeven en sloeg in mineur een dagje eten over. Het kon er nog wel bij nu ik toch bezig was.
Enfin, nogal overdreven heb ik niet alleen de gehele keuken, gang en schuur met overmatig veel sop schoon geboend maar ook alle borden, koppen, bekers etcetera uit de kasten gevist en alles in etappes staan afwassen. Waarschijnlijk is het volkomen onzinnig en onnodig en heb ik mezelf voor niets compleet overbelast maar hee, een gerust gesteld gevoel is ook veel waard. En ik moet zeggen, het ziet er prachtig uit.
Tag: Kat
Iedereen kent zo zijn of haar slaaprituelen. Iets wat je dagelijks doet voor het slapen gaan, van het kijken naar de televisie tot het krijgen van een orgasme. De bedoeling van zo’n slaapritueel is duidelijk, tot rust komen voor het slapen gaan. En daar doe ik ergens iets grondig verkeerd geloof ik.
Als ik de hond welterusten knuffel en richting de trap loop, sprint hij me voorbij en vliegt naar boven. Daar wacht hij tot ik in bed stap en springt tussen mijn man en mij in. Niet om lekker rustig te gaan liggen soezen maar om alert en lichtelijk overspannen naar de deuropening te staren. Teken voor de poes om met één wenkbrauw opgetrokken – ik zweer het – maar toch nonchalant binnen te wandelen en eens te bekijken waar zij op bed kan springen zonder dat de hond er snel bij kan. Omdat ze de neiging ontwikkelde via het hoofd van mijn reeds slapende man op bed te springen – die dat gek genoeg niet kon waarderen – zorg ik er tegenwoordig voor dat ik klaarwakker en voorbereid ben om haar aan mijn kant op het bed te lokken. Zodra ze op bed springt, dendert ze steevast over me heen om vlakbij de hond uit te komen. Probeert de hond kwispelend bovenop haar te springen, wat weer een hoop gegrom, geblaas en gehengst van haar oplevert. Dan is het tijd voor een soort stoelendans, de poes rent enkele keren over me heen en de hond probeert onder luid gepiep en zenuwachtig gapen een plek zo dicht mogelijk in de buurt te vinden, waarbij mijn knieën, maag en als ik niet uitkijk hoofd niet ontzien worden. Ik roep ‘hee’, ‘niet doen’ en &*(*)$#$@!!!, wat zelden echt helpt natuurlijk. Dus meestal loopt het er op uit dat ik de hond maar in zijn nekvel grijp om hem terug tussen mijn man en mij in te gooien en geef de kat een lel naar mijn andere kant. Dat helpt redelijk, de hond vleit zich lekker tussen mijn en mij, de poes zoekt een plek aan de andere kant op mijn kussen, liefst boven op mijn haar. En ik, ik lig klaarwakker ende vol stress tussen de huisdieren geperst te wachten tot de hartkloppingen minder worden ..
Tja, het is een slaapritueel van drie keer niks. Maar moet bekennen, als mijn man zich naar me omdraait en iets liefs mompelt, de hond genoeglijk ende genietend aan de ene kant in mijn armen ligt en de poes luid spinnend aan de andere kant nog wat dichter tegen me aan kruipt, voel ik me altijd weer even de gelukkigste mens op aarde.
Zou het bijna vergeten, fijne kerstdagen nog iedereen!!!
Zeker wonen we nu in een behoorlijk groene wijk. Maar had niet verwacht dat ik zomaar een jong hertje zou tegenkomen op het fietspad achter ons huis! De hond was diep onder de indruk, ik ook.
Mijn hemel, ik heb écht veel te veel rotzooi. Gelukkig hebben we een fijne, grote zolder. Hoewel mijn man niet echt blij was toen hij talloze dozen de vlizotrap op moest zien te krijgen. Wat natuurlijk wel gelukt is, sterke, lieve man.
Het bureau van mijn man – een voormalig eettafel – kon niet uit elkaar maar paste ook niet door het trappengat. We hebben dus alvast een mooie tuintafel. Gelukkig staat de kast die naar boven moest maar eveneens niet langs de trap kon, beneden ook erg leuk.
We hebben een heuse vrieskast!
Wie bedenkt nu ook dat de vorige bewoners de splitter uit de meterkast zouden meenemen? Dat dáárom de televisie aansluiting beneden het niet wilde doen? (Gelukkig kwamen we er achter één dag voor de monteur á vijfendertig euro langs zou komen)
Het is wat. Gas, water, licht, telefoon, internet én televisie zijn zonder problemen verhuist.
Okee, dat de knop van de verwarming in de berging meteen lek sprong was wel een tegenslag. Maar dat mijn schoonouders iemand kenden die dat binnen 24 uur én voor een zacht prijsje kon verhelpen was weer geluk hebben.
Zowel de kat als de hond waren ondanks de rotzooi binnen enkele uren al redelijk op hun gemak. De hond lijkt hier zelfs meer op zijn gemak dan in het vorige huis. Ze hangen beiden wel heel erg aan ons maar al met al, hebben ze het toch fantastisch gedaan!
Enfin, we zijn inmiddels verhuist dus. Het had wat voeten in de aarde en was van de week zo gesloopt dat ik mijn tandenborstel niet meer normaal vast kon houden, maar dat mag de pret niet drukken. We zijn zo blij dat we uit dat krakkemikkige appartement weg zijn en nog blijer dat we in dit huis wonen. Het is bijna griezelig hoe we vanaf dag een onze draai al gevonden lijken te hebben. En nee sorry, nog geen foto’s. Heb geen idee in welke doos ik de lader van mijn camera heb ingepakt ..
Wellicht heeft u gemerkt dat er regelmatig vreemde mededelingen op dit domein te lezen zijn. Mijn hosting provider heeft een beetje boel interne problemen waardoor er nogal wat mis gaat. Ik hoop dat het vanaf nu weer goed gaat maar ben er niet zo zeker van. Misschien dat er voor mijn site dus ook een verhuizing aan zit te komen.
Ooit geprobeerd een panische bol klauwen en tanden te knippen? Ja ik kan ook wel wat gezelligers bedenken om met de poes te doen. Maar goed, het moest. Vorig jaar leverde de renovatie wat stopverfvlekken in het tapijt op, waar Knoepie heerlijk in had liggen rollebollen. Daarna mocht ik er nog niet naar kijken wilde ze niet veranderen van lief scheetje naar wild horrorbeest. Dus besloten we maar te kijken of het er vanzelf weer uit zou groeien. Nee natuurlijk, waarom makkelijk doen als het moeilijk kan. Dus inmiddels was het verworden tot een kluwen smerige klitten.
Weinig gezond voor zowel haar als voor ons, kwam er vandaag een dierenartsassistente cq kattentrimster (cq redder in nood) over de vloer. Ok, eerst liet zij de kop van het scheerapparaat in mijn vuilnisbak vallen en duurde het enkele minuten voor we die terug hadden. Daarna klom Knoepie alleen al van het geluid van het apparaat via het raam richting plafond (wat op zich ook knap is), ons dwingend over te stappen naar de schaar. Vervolgens wist ze me tussen de knipjes door tot vijf keer toe te ontkomen. Maar na twee opengehaalde armen, een opengehaald been, een beet, een kapotte handdoek, een verstierd t-shirt, een beschadigde bank en een astma aanval (bij mij, de trimster is ongehavend uit de strijd gekomen) was het gelukt, de knoet zooi is volledig weggeknipt.
Nu denkt u waarschijnlijk dat ze me niet meer aankijkt na zo’n lynch- en wurgpartij, maar tot mijn eigen verbazing is niets minder waar. Ze kwam nog geen tien seconden later een knuffel halen en ineens mag ik plukken en kammen dat het een lieve lust is. Sterker, ze komt geheel vrijwillig d’r kalige plek onder mijn neus duwen zodat ik de overgebleven schilfers kan weghalen!
*Zucht*
Nou ja, de assistente was zo lief om niets in rekening te brengen (waar vind je tegenwoordig nog zo iemand!), Knoepie is weer helemaal in d’r element en de ontstoken halen op mijn arm zullen vast ook wel snel helen ..
Handige tip voor kattenmensen die voor eenzelfde probleem komen te staan: gebruik een handdoek om het zicht te ontnemen (van de kat, niet uzelf) en de kat in een wurggreep te houden. De kat vecht ietsje minder terug en tanden en nagels kunnen beter de handdoek te lijf gaan dan u. Ow en ook handig, meteen een handdoek gebruiken. Niet zoals ik pas na de derde poging.