Tag: Koopkracht

De politiek geeft … en neemt weer terug

“Voor veel groepen gaan de belastingen juist omhoog. Die maatregel is bedoeld om de inkomensverschillen te verkleinen en komt in de plaats van de omstreden inkomensafhankelijke zorgpremie.” (Bron)

De maatregel van de inkomensafhankelijke zorgpremie moest onder andere van tafel omdat het ‘de middeninkomens’ zo onevenredig hard zou treffen. Je kan je afvragen of deze maatregel het feitelijk beter gaat doen. Nu wordt het afbouwen van de hypotheekrenteaftrek niet gecompenseerd maar daarentegen de middelste schijven van de inkomstenbelasting verhoogd. Iets wat net zo goed de midden inkomens raakt, het enige verschil is dus dat lage inkomens nu mee de afgrond in mogen. Er had eigenlijk net zo goed kunnen staan: “wij er op achteruit, iedereen er op achteruit!!”.

Een ander argument was dat de VVDer niet wilde nivelleren om het nivelleren. Dat is zeker geslaagd in dit nieuwe plan, al lijkt het knollen voor citroenen. Het nieuwe plan levert weliswaar wat op voor de schatkist, maar er wordt nog steeds onevenredig genivelleerd. Sterker, dit is een nivellering waar helemaal niemand mee vooruit gaat. De lage inkomens blijven hangen op de belastingverhoging die volgend jaar al in gaat met dank aan de Kunduz coalitie, de hoogste inkomens zien geen verandering in belastingtarief en hoeven niets in te leveren op de zorgpremie.

Tot slot moest de inkomensafhankelijke zorgpremie van tafel omdat deze 130.000 banen zou kosten. Wil de econoom in de zaal die denkt dat belastingverhoging banen oplevert even opstaan? Iemand?

Ondertussen kan ik er alleen maar hardgrondig van vloeken. Werd mij vorige week een vooruitgang van 1200 euro netto per jaar beloofd door lage ziektekostenpremie en verlaging van het eigen risico, wordt dit me vanaf dit weekend weer ontnomen met opnieuw zicht op verder achteruitgang in koopkracht. Voor de duidelijkheid, 1200 euro is voor mij bijna anderhalf maal netto maand inkomen.

Veel meer chronisch zieken en gehandicapten met een arbeidsongeschiktheidsuitkering, mensen met een laag inkomen, AOWers en werkelozen zullen zich dit weekend stevig genaaid voelen door de politiek. Maar ik durf een wedje te leggen dat er geen haan naar zal kraaien. Toch zeker de VVD-achterban of de Telegraaf niet.


Comments (12)



De rel om de ziektekostenpremie of de huilende VVDer

Zeker, als je ineens honderden euro’s per maand meer ziektekostenpremie moet gaan betalen, gaat dat erg ver. Zelfs als je erg goed verdiend, is het veel en wellicht te veel gevraagd. Maar ik moet zeggen dat ik me toch heb zitten verbazen en verbijten over de enorme rel die onder de VVD achterban is uitgebroken vanwege dit – nog niet uitgewerkte – plan voor de inkomensafhankelijke ziektekostenpremie, de nivellerende gevolgen en achteruitgang in koopkracht voor mensen met een hoger inkomen.

Chronisch zieken, gehandicapten en mensen met een laag inkomen, zien hun koopkracht namelijk al jaren achtereen wegsmelten. Op een rijtje:

  • Door het nieuwe zorgstelsel zijn mensen die voorheen aangemeld waren bij een ziekenfonds, twee maal zoveel ziektekostenpremie per maand gaan betalen. Inmiddels is dat drie tot viermaal zoveel.
  • Er is een eigen risico ingevoerd. Destijds uit een ‘omgekeerde solidariteit’ en het zou nooit een melkkoe worden. Inmiddels is het eigen risico een manier om mensen bewust te maken van de kosten en is het gestegen naar 350 euro per jaar.
  • Er zijn veel eigen bijdragen ingevoerd en tegelijkertijd zijn er medicijnen en hulpmiddelen uit het vergoedingensysteem geschrapt.
  • Indicaties voor onder andere thuiszorg zijn gehalveerd en nogmaals gehalveerd, zonder dat er iets is veranderd in de gezondheidssituatie van mensen of er minder hulp nodig is. De eigen bijdrage is daarentegen fiks verhoogd, ook voor de laagste inkomens. In de toekomst zullen veel mensen het moeten hebben van sympathieke buren en welwillende familie.
  • De aftrekpost bijzondere ziektekosten was al bekend dat deze verkeerd zou uitpakken voor chronisch zieken en gehandicapten. Deze zou mensen onterecht honderden tot meer dan duizend euro gaan kosten. Toch is deze door gevoerd. Er kwam deels compensatie maar deze is aan zulke beperkte criteria verbonden, dat menig zieke en gehandicapte hier geen recht op heeft. Tot slot zal de compensatie in de vorm van de wet tegemoetkoming chronisch zieken en gehandicapten (wtcg) inkomensafhankelijk worden en voor veel mensen verdwijnen.
  • Het PGB is aardig uitgekleed, zou verdwijnen en wordt nu slechts deels gerepareerd.

Goed, je zou kunnen zeggen dat het hier vooral gaat om maatregelen die verminderen waar iemand aanspraak op kan maken en in mindere mate om inleveren van geld wat verdiend is. Helaas blijven er dan tal van ingrijpende maatregelen over waarbij mensen verdiend geld in hebben moeten leveren of dat in de nabije toekomst moeten gaan doen. Denk aan de kaalslag in de thuiszorg, waar de vaste medewerker zich ontslagen zag om tegen een veel lager salaris en gebrek aan arbeidsvoorwaarden terug mocht keren als alfahulp. Denk aan mensen in een huurhuis die net iets teveel verdienen voor sociale woningbouw en de huur tot 6,5 procent per jaar zullen zien stijgen tot ze naar een duurdere woning gaan. Ambtenaren die de komende jaren een nullijn mogen verwachten net nu de kosten van alles in het leven fors aan het stijgen zijn. De rest van het regeerakkoord wat iedereen raakt maar de mensen met lage inkomens toch een aardig stuk meer dan de beter gesitueerde.

Nu heb ik me niet zo gestoord aan het feit dat hogere inkomens aangeven dat de ziektekostenpremie zoals het er nu voor ligt een erg grote achteruitgang is, wel heb ik me geërgerd aan de manier waarop dit over het voetlicht werd gebracht. Zo hoorde ik langskomen dat het hier zou gaan om een ‘jaloezie taks voor mensen met een gewoon succesvol leven’. Dat mensen met een laag inkomen slecht leven en zodoende de hoge zorgkosten veroorzaken, waar de gezonde medemens die succesvol geld verdiend – en natuurlijk per definitie gezond leeft? – niet voor wenst te betalen. Sprak iemand uit te verwachten dat de zorgkosten explosief zullen stijgen omdat lage inkomens dusdanig weinig premie gaan betalen, dat ze zullen denken dat voor niets de zon op komt (en voor de lol een operatie hier en een medische behandeling daar gaan halen??). Of simpel ‘zo is het niet meer leuk’. De toon werd grimmiger, de tegenstelling groter en tegen de avond leek het bijna alsof elke rijke Nederlander de voedselbank al in zich zag komen ..

Dat voor een plan wat nog niet is uitgewerkt, waarvan al is toegezegd dat er nog over te praten valt in de Tweede Kamer én waarvan bekend is dat het sowieso niet door de Eerste Kamer zal komen omdat deze plotseling meent politiek te moeten drijven.

Comments (10)



Media en het verkeerde voorbeeld

Debat op 2. Een zaal vol mensen die helder en concreet aangeven door welke maatregel zij hoeveel euro achteruit gaan onder invloed van het ‘lente akkoord’. Het gaat om grote bedragen én voor sommigen grote gevolgen tot de kans op faillissement aan toe. De aanwezige politici reageren aller belabberst en de kijker voelt het, hier wordt écht duidelijk hoe de kleine ondernemer, jan modaal, de oudere of de chronisch zieke het amper tot niet zal gaan redden onder de grove bezuinigingen in 2013.

Dan blijkt ineens dat één mijnheer die weliswaar 450 euro per maand gaat inleveren op zijn lease auto, een ton per jaar verdient (deels op provisie maar toch). En zegt hij tot overmaat van ramp iets over dat hij ook gaat bezuinigen door zijn ski vakanties dichter bij huis te gaan doen. Oef …

Dit is duidelijk geen Jan modaal en ook niet iemand die niets meer kan inleveren. Maar het kwaad is al geschiedt. Alsof deze man representatief is voor de gehele bevolking en uit een soort plaatsvervangende schaamte – ‘zei die man dat nu echt, over die ski vakantie?’ – wordt toegegeven dat Nederland maar een welvarend land is. Dat ‘we verwend zijn’ en wellicht best met wat minder luxe toe kunnen. Petra de Boevere – eigenaresse van een slijterij in een grensgebied – doet nog een poging het tij te keren en geeft aan dat zij niet in de buurt komt van een inkomen van een ton per jaar, maar op een of andere manier wil het niet baten. De genodigde politici knappen zichtbaar op, dit is de boodschap die ze liever zien: het valt allemaal best wel mee. De uitzending die indrukwekkend beloofde te worden, zakt ineens in elkaar tot het zoveelste onzinnige gesprek op televisie.

Ik krijg zin om het toestel het raam uit te gooien.

Wat is dat toch, dat media vaak feilloos het verkeerde voorbeeld vooruit weten te schuiven? Waar ik van mensen weet dat je geen auto in bezit mag hebben om in aanmerking te komen voor de voedselbank, zie ik op televisie altijd weer diegene die een voedselpakket in de achterbak staat te laden. Zijn er weinig mensen die werkeloos thuis willen blijven, weten programmamakers altijd weer die slampamper die het wel best vindt, te vinden. Item over problemen onder AOWers, komt er een mevrouw in beeld die met stevig aanvullend pensioen en geheel afbetaald huis het zo moeilijk niet heeft. Geen wonder dat er vaak gedacht wordt dat ‘het wel meevalt’. 

Comments (8)



Chronisch ziek, sterke schouders

Sinds Balkenende zijn reeks kabinetten in gang zette, is er veel oog geweest voor de problematiek rond chronisch zieken, gehandicapten, arbeidsparticipatie of gebrek daaraan, duurder wordende zorg en het sociale stelsel in de vorm van WAO-uitkeringen. Telkens heeft de landelijke politiek daarbij mooie, sympathieke boodschappen meegegeven. ‘Niemand aan de zijlijn’, ‘Iedereen moet kunnen meedoen in de maatschappij’, ‘iedereen kan werken’ en natuurlijk het motto van kabinet Balkenende IV: ‘Samen werken, samen leven’.

Je kan je echter afvragen hoe sympathiek en nobel de motieven werkelijk zijn geweest. Zo werd er een grootste herkeuringsoperatie op touw gezet om de WAO om te vormen. Premies waren te hoog, Nederland was te ziek en was de WAO eerder niet als afvoerputje voor overbodige werknemers gebruikt? Gepushed door deze financiële motieven veranderde het UWV in een soort Lourdes. Zwaar zieke mensen werden zonder verandering in hun gezondheid plots goedgekeurd, ziektes werden ontkend, UWV artsen gaven anoniem aan dat er voldaan moest worden aan een quota goedgekeurden om de eigen baan te behouden, integratiebureau’s vertelden openlijk dat zij volksstammen zieken zagen die ze geheel niet aan het werk konden helpen. Het bedrijfsleven bleef daarbij niet blind. Animo om mensen met een arbeidshandicap aan te nemen steeg niet maar daalde gestaag. Immers geen directeur zat te wachten op een zieke die niet kon werken maar toch was goedgekeurd. Afgelopen Juli werd dan ook bekend wat iedereen al ruim had zien aankomen: de herkeuringsoperatie heeft qua bezuiniging te weinig opgeleverd en meer dan de helft van de goedgekeurde is niet aan het werk gekomen maar simpelweg van potje veranderd. Van de WAO naar de bijstand of helemaal de statistieken uit.

Niet alleen uitkeringen waren bestempeld als onbetaalbaar, ook het zorgsysteem moest op de schop. Een flinke stelselherziening en commercie in de zorg moest hier verbetering geven. Met voordelen voor consument als chronisch zieken en gehandicapten: marktwerking betekent concurrentie en dat zou leiden tot lagere premies en betere zorg. Helaas, zelfs de particulier verzekerde betaalt doorgaans meer premie dan voorheen, de ziekenfondsgerechtigde zag zijn premie meer dan verdubbeld. Niet de zorg maar het zorgpakket werd efficiënter wat in de praktijk inhield dat medicijnen, behandelingen en hulpmiddelen uit het pakket gehaald werden. Bovendien leverde marktwerking eerder kopzorgen over de financiële status van ziekenhuis of zorginstelling dan over de zorg, winst en opbrengst werden belangrijker dan gezondheid. Weinig opvallend als er eens een been gebroken wordt, van enorme invloed als er sprake is van chronische ziekte of complexe handicap.

Ondanks deze fiasco’s, bleef de politiek enthousiast in wat inmiddels ging lijken op een ongekende bezuinigingsdrift op de zieke. De Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO) werd een feit. Nog altijd was de boodschap mooi verpakt: de gemeente staat dichter bij de burger waardoor zorg en zorgmiddelen goedkoper en efficiënter kunnen worden aangeboden. De praktijk pakte werkelijk aan alle kanten anders uit. Berichten over verkeerde indicatiestellingen, mensen die plots geen hulp kregen, failliet gaande thuiszorgorganisaties en weggesaneerde hulpmiddelen overstroomden de media. Bovendien ontstond hierbij een onnoemelijke willekeur. Waar in een gemeente nog recht bestond op een scootmobiel, kwam men in een andere gemeente niet verder dan een wandelstok.

Volgend jaar gaat de chronisch zieke de effecten merken van de laatste maatregel: het wegnemen van de aftrek bijzondere ziektekosten. Bedoeld om misbruik tegen te gaan was deze keer bij voorbaat al bekend dat de maatregel a. zijn doel voorbij zou schieten en b. een aanslag is op de chronisch zieke en gehandicapte met zorgkosten. Blijkbaar deerde het niet meer, opbrengsten van de maatregel waren immers al op de begroting geplaatst. En dus – rekende het NIBUD ons voor – gaat de gemiddelde burger volgend jaar een kwart procentje achteruit, waar de chronisch zieke tot 2,3 % van de koopkracht in zal leveren.

Bij de laatste Algemene Beschouwingen werd ons verteld dat we naar een sterker, solidair en sociaal Nederland zullen gaan. En dat de sterkste schouders de zwaarste lasten zullen dragen. Geen chronisch zieke die daar nog in gelooft.

Comments (6)



Niets recessie, enkel vooruitgang

Waar Wouter Bos eerder eens riep dat koopkrachtplaatjes weinig zeggend zijn én er een recessie aan komt, verkondigde hij vandaag blijkbaar dat de koopkracht in 2009 een ‘dikke plus’ zal laten zien. We zouden er tussen de een en anderhalf procent op vóóruit gaan. Welliswaar betalen we de eerste maanden wat meer aan energie, maar allee, daarna gaan de energieprijzen vast lekker omlaag (ja vást). En aan de pomp is het al genieten geblazen. Dat komt plotseling helemaal goed. Volgens Wouter Bos en de nog geheime cijfers van het CPB dan dus.

Ik verwacht dan ook dat er aanstaande maandag een geldboompje voor op balkon afgeleverd zal worden, met complimenten van het huidige kabinet. Want ok, de WW-premie gaat eraf. Maar dat scheelt voor mij en vele anderen slechts enkele euro’s. Part-timers schijnen er zelfs wat op achteruit te gaan. Daar staat dan tegenover: de supermarkt-tax, stijgende lokale belastingen, de reclame-tax, stijgende kosten kinderopvang, een hoger eigen risico, stijging aanvullende verzekeringen en eigen bijdragen in de zorg, uit het raam gesmeten vergoedingen van AWBZ-middelen en/of medicijnen, genoemde hogere energieprijzen waarvan nog maar te bezien is hoe fors die omlaag gaan vanaf 1 juli, een fikse versobering in aftrekposten ziektekosten en gerommel in de pensioenfondsen. Kan iemand de plus nog ontdekken?

Ok, laat ik een zonnige bril opzetten. Wellicht bent u niet pensioengerechtigd, heeft u met gezondheidszorg niets vandoen, zijn er geen kinderen, betaalde u voorheen behoorlijk wat WW-premie en tankt u zich te barsten aan goedkopere benzine. Dan klinkt het allemaal toch heel aardig, in tijden van economische crisis nog een plus op de balans vinden…

Hoewel, is het dan niet een kleine compensatie voor de achteruitgang van 2008?

Comments (6)



Chronisch zieken voor al uw koopkrachtbehoud!

Volgende week gaat minister van financieën Bos ons wijs maken dat élke groep zicht heeft op koopkrachtbehoud of zelfs een kleine vooruitgang. Mariëtte Hamer vertelt de mensen nu al vol enthousiasme en trots dat dat op conto van de PvdA staat. Vandaag lees ik desondanks over de derde naaistreek richting chronisch zieken:

Voor de derde keer snijdt het kabinet in de tegemoetkoming voor kosten van chronisch zieken en gehandicapten. Een meevaller van 200 miljoen euro – gevolg van ingrepen in de fiscale tegemoetkoming voor designbrillen en verbanddozen – gaat niet terug naar chronisch zieken, maar wordt gebruikt om andere gaten op de begroting te dichten.

Let wel, de ingreep in genoemde fiscale tegemoetkoming – ook bestemd voor bijvoorbeeld vervoerskosten of woningaanpassing – was bedoeld om oneigenlijk gebruik tegen te gaan. De gelden zouden dan terecht komen bij de mensen die dat écht nodig hebben, de chronisch zieken en gehandicapten. Maar het besluit was nog niet gevallen en onmiddelijk bleek dat chronisch zieken en gehandicapten er het hardst mee geraakt gaan worden. Maar liefst een gemiddelde koopkrachtachteruitgang van negen procent! De politiek debatteerde nog even over wat vage oplossingen maar uiteindelijk kon deze achteruitgang niet gerepareerd worden. Immers de geschatte opbrengst van 400 miljoen was reeds ingeboekt, 250 miljoen al bestemd voor .. gratis schoolboeken! Volgens Donner een kwestie van prioriteiten stellen, chronisch zieken moesten een fikse achteruitgang in koopkracht ‘gewoon’ gracieus accepteren. Logisch toch. De strijd voor de schoolboeken, dát is pas een nobele strijd voor sociale rechtvaardigheid rechtvaardigheid.

Nu er dan 200 miljoen extra als meevaller uit nota bene de koopkrachtachteruitgang van zieken en gehandicapten komt rollen, wordt opnieuw besloten andere gaten in de begroting te dichten. Want wat kan het &%%#%^*(@!!!! ook schelen dat de groep met de laagste inkomens en de meeste problemen volledig achter de geraniums komen te zitten. Als ze die uberhaupt nog kunnen betalen …

Comments (9)



Powered by WordPress & theme based on Lovecraft