Toen ik aankondigde veel te gaan schrijven over mijn chronische, complexe post traumatische stress stoornis en de traumatherapie die ik volg, wist ik wel dat ik er voor koos erg openhartig te zullen zijn. Nu ik van de twaalf schrijfsels er nog geen een heb durven plaatsen, realiseer ik me pas hoe openhartig. Letterlijk mijn ziel en zaligheid voor iedereen die het wel of niet wil lezen. Betrekking hebbende op de slechtste, meest verdrietige en pijnlijkste momenten van mijn leven, de donkerste kant van mijn brein en het binnenste van mijn hersenspinsels.
De gedachte dat voor mij (relatief) vreemden het zullen lezen, doet me dan niet zoveel. Het idee dat bekenden het kunnen lezen en de wetenschap dat velen dat ook doen, maakt me meer benauwd. Dat zijn mensen die mij in meer of mindere mate kennen. Die ik tegen kan komen en in de ogen kan kijken. Wiens opmerkingen en soms kritiek toch een beetje kunnen raken. Er zitten mensen tussen die mij bewust maar nog vaker onbewust erg veel pijn hebben gedaan, waar ik mij misschien wel erg kwetsbaar voor maak.
En dan heb je nog het groepje mensen wat mij heeft mishandeld, de grond in heeft getrapt en mede verantwoordelijk is voor de post traumatische stress die mijn leven nog beheerst. Mensen waar ik in gedachten menigmaal overheen gereden ben en die ik ontelbare keren veel lelijks heb toegewenst. Zij verdienen het niet om te lezen wat de vruchten van hun harde werk is maar ik weet van enkelen van hen dat zij mijn log al langere tijd volgen.
Toch denk ik dat ik de moed zal blijven verzamelen om het schrijven door te zetten. Omdat ik geen slachtoffer meer ben en me zo ook niet wil voelen. Zou ik niet schrijven vanwege anderen, zouden ze mij op bepaalde manier nog in hun greep hebben, Denk, voel en handel ik weer niet vanuit mij maar laat ik me opnieuw dicteren door anderen. Laat ik een klein stukje controle uit mijn handen glijden in plaats van de touwtjes volledig terug in handen te nemen.
Ik weet het zelfs zeker. Laat ik mijn energie niet verspillen aan hufters en sukkels maar gewoon lekker openhartig schrijven, zoals ik dat wil.
