Stond voorheen het UWV bekend als het Lourdes van de Lage Landen, inmiddels lijkt het Centraal Administratie Kantoor (CAK) deze rol op zich genomen te hebben. Zij voeren verschillende compensatieregelingen voor chronisch zieken gehandicapten uit, waaronder de compensatie voor het eigen risico zorgverzekeringswet en de de wet tegemoetkoming chronisch zieken en gehandicapten (Wtcg). Deze wet regelt dat chronisch zieken en gehandicapten een tegemoetkoming ontvangen voor de extra kosten die zij hebben. Om te kijken of mensen aanspraak hebben op deze regelingen, word – logisch – beoordeeld of iemand chronisch ziek cq gehandicapt is. Dat gebeurd aan de hand van opname, enkele hulpmiddelen, gebruik making van WMO en/of een klein rijtje medicijnen. Met name op dat laatste gaat het mis. Het rijtje medicatie is dusdanig beperkt, dat vele chronisch zieken niet aangemerkt worden als chronisch ziek en dus naar welke compensatie dan ook kunnen fluiten.
Dat zorgt hier in huis dan ook voor een vreemd tafereel. Mijn man heeft last van allergie astma maar is verder een gezonde, werkende man zonder beperkingen. Hij wordt vanwege de astma medicatie aangemerkt als chronisch ziek en ontvangt jaarlijks de compensatie regeling eigen risico zorgverzekeringswet. Ik ben inmiddels bijna negentien jaar ziek, heb aardig wat aandoeningen bij elkaar ‘gespaard’, slik dagelijks vijf verschillende soorten medicatie (waarvan drie voor mijn hart), krijg elke drie weken een injectie, moet me aan enkele dieetvoorschriften houden, moet elke drie maanden op controle inclusief bloedonderzoek en ben 100% afgekeurd voor de WAO. Voor WMO of hulpmiddelen kom ik niet in aanmerking, ik heb tenslotte ‘een man’ die voor me zorgt. De door mij gebruikte medicatie komt niet in het rijtje van het CAK voor.
‘Dus’ ben ik in tegenstelling tot mijn man niet chronisch ziek…
