Tag: Maatschappij Page 1 of 4

Hoei, een handicap in beeld

Wie komt op voor Benthe Samsom?’ Columnist Luuk Koelman blijkbaar. Ofschoon ik me afvraag of het niet van de regen in de drup is.

En nu is daar Diederik Samsom. Hij schuift in zijn PvdA-reclamespot zijn tienjarig dochtertje Benthe naar voren. Benthe is gehandicapt, en voor haar doet Samsom het allemaal. Hij vertelt niet wát haar handicap is, maar wie even googelt, ontdekt dat Benthe al enkele maanden een belangrijke pion is in het PvdA-verkiezingscircus. Heel Nederland moet weten dat zij een hersenafwijking heeft waardoor zij onder meer spastisch is aan de linkerzijde van haar lichaam. 

(…)

Wat mij zorgen baart, is hoe Benthe wordt gevormd door dit spotje. Zal zij later, als volwassen vrouw, zeggen: “In de Tweede Kamer had papa altijd de mond vol over hoe voorzichtig we moeten zijn met het uitwisselen van medische gegevens, maar voor mij golden die bezwaren blijkbaar niet?” Hoe zal bijvoorbeeld haar zoektocht naar werk verlopen, nu papa haar complete ziektebeeld aan de grote klok heeft gehangen?

Nou denk ik zomaar dat een werkgever ook zonder politieke campagne wel zal merken dat Benthe een hersenafwijking heeft met onder andere spasmes aan de linkerzijde van het lichaam tot gevolg. Zo’n jonge vrouw die binnen drie minuten na binnenkomst per ongeluk tegen het bureau schopt en de koffie omver smijt, dat loopt toch wat in de gaten nietwaar? Bovendien vallen dit soort handicaps al snel onder ‘arbeidshandicap’ en in deze maatschappij is het dan gebruikelijk, zo niet verplicht dat bij de sollicitatie te melden. U weet wel, door beschaafde mensen zeer respectvol aangeduid als ‘iemand met een vlekje’.

In mijn ogen is het probleem ook eigenlijk niet dat Diederik Samsom over de handicap van zijn dochter vertelt. Of dat hij met haar – en zijn zoon, maar die is niet gehandicapt dus dan ‘mag’ het – zieltjes probeert te winnen voor zijn partij. Het probleem is dat wij in een maatschappij leven waar men niet over een handicap of ziekte wil horen. Gehandicapt zijn, doe je maar in je eigen vrije tijd. Stiekem. Verstopt achter de voordeur. Ow wee als iemand er toch achter weet te komen. Dan volgen er consequenties, een mooi woord voor ‘straf’. Wil geen werkgever je hebben, vindt iedereen je ‘zielig’ en ‘sneu’ maar moet je zelf extra positief in het leven staan en mag je je de rest van je leven verantwoorden omdat je ‘zoveel kost’.

En mag je niet in een politiek spotje…

 

Comments (24)



Afschaffen, de gesubsidieerde kinderopvang

“Het demissionaire kabinet werpt met zijn aangekondigde bezuinigingen vrouwen terug in de tijd. Dat komt vooral door het korten op het budget voor de kinderopvang, (…) Door de bestaande rolverdeling is de kans groot dat vooral werkende vrouwen hun werk opzeggen, als kinderopvang te duur wordt. ”Het is een bekend gegeven dat de kosten van de kinderopvang nog vaak worden afgezet tegen het salaris van de moeder. Als de vrouw niet werkt, zou de kinderopvang ook geen uitgavenpost zijn, is de gedachte daarachter”, aldus het kenniscentrum.” (Bron)

In een grijs verleden leerde ik dat emancipatie inhoud dat mensen gelijk zijn en gelijke rechten kennen. Dat vrouwenemancipatie betekent dat vrouwen vrije keuzes en gelijke rechten hebben gelijk aan de vrije keuzes en rechten van mannen. Rolpatronen werden bestempeld als  beknottend zo niet discriminerend, vrouwen hoefden niet thuis te blijven voor kinderen en aanrecht maar konden kiezen voor studie en werk. Daarbij mocht ook de man wel geëmancipeerd worden, die hoefde niet per se de kostwinnaar te blijven maar mocht gerust achter de stofzuiger en bij de kinderen. Wij hoefden niet te kijken naar ‘man’ en ‘vrouw’, we waren mens!

Ergens is dat blijkbaar geheel verkeerd gegaan. Een geëmancipeerde vrouw is tegenwoordig slechts een ‘werkende vrouw’, een geëmancipeerde moeder is een’ gesubsideerde werkende vrouw’. Wordt er niet gewerkt, sta je als vrouw maar mooi in de middeleeuwen rond te gapen en dat is vanzelfsprekend not done. Weg vrije keuze en gelijke rechten.  Over de emancipatie van mannen hoeven we het helemaal niet meer te hebben, ‘wie is die vreemde man die op zondag het vlees komt snijden?’ is verworden in ‘wie is die man die me met de auto naar de kinderopvang brengt?’.

En er zit meer scheef in de gesubsidieerde kinderopvang. Vaak wordt gezegd dat de opvoeding van kinderen een hele samenleving aan gaan. Echter heeft deze subsidieregeling niets te maken met het opvoeden van kinderen. In tegendeel, de belastingbetaler verschaft moeders (en vaders) een leuke aanvulling op inkomen waarbij de opvoeding van het kind juist uitbesteed wordt.

Vandaar dat ik denk dat het een zeer wel plan is om te korten op de potjes voor kinderopvang. Mensen die willen werken kunnen dat doen en een heel stuk geëmancipeerder als het niet indirect gesubsidieerd wordt. Thuisblijven wordt eveneens weer een serieuze keuze en wie weet, wordt de vrouw of man die vrijwillig thuis blijft dan ooit weer als even zo geëmancipeerd bekeken als de werkende vrouw of man. 

En er zijn meer voordelen. Klagen we niet al jaren steen aan been dat kinderen tegenwoordig niet meer opgevoed worden? Tee dee hee, met een stel ouders die wat vaker thuis zijn dan alleen bij het eten en bewuster om gaan met de keuze opvoeding/werk, moet dat toch vanzelf beter gaan. Wie weet hoeveel jeugdzorg dat zal schelen trouwens. Om het niet te hebben over het aantal overspannen ouders omdat een carriere en kinderen toch niet zo goed bleek samen te gaan als geidealiseerd.

Het grootste voordeel is wellicht dat het de samenleving zal dwingen terug te keren naar normalere principes. Kosten voor kinderopvang zijn belachelijk gestegen, ik vermoed zomaar omdat het toch gesubsidieerd wordt oftewel, omdat het kán. Haal de subsidie weg en de beroepsgroep zal zich gedwongen zien normalere prijzen te gaan hanteren, willen ze zichzelf draaiende houden. Hetzelfde laken een pak wat betreft inkomensverhoudingen. De vrouwen die daadwerkelijk ontslag zullen nemen omdat ze minder verdienen dan kinderopvang moet kosten, zullen hoogstwaarschijnlijk ook in verhouding weinig verdienen. Wellicht zal dit een impuls vormen voor werkgevers om gelijker te gaan betalen of kinderopvang op te nemen in secundaire arbeisvoorwaarden.

En dan hebben we nog het kind zelf. Die het vaak een stuk leuker en veiliger vindt bij de ouders thuis dan op de kinderopvang. Misschien zal het kind uiteindelijk nog wel het meeste baat hebben van deze bezuiniging.

Comments (8)



Misselijke regeltjes

“Als [basisschool] kinderen vanwege bijzondere omstandigheid – zoals huwelijk of overlijden – een dag van school gehaald worden, moet er bewijs zijn. Dat betekent dat als bijvoorbeeld oma overlijd, er verplicht een akte van overlijden overlegt moet worden”

Aldus een spijbelambtenaar in 1Vandaag over ‘de harde aanpak van spijbelaars‘.

En terloopse opmerking uit een item wat eigenlijk verhaalde over ouders die hun kind eerder van school halen in verband met vakantie. Maar evenwel een opmerking die precies aangeeft hoe er tegenwoordig met ons omgegaan wordt in dit land. De burger wil ten alle tijden de boel oplichten, zal per definitie over alles liegen dat ‘ie barst en is schuldig tot onschuld is bewezen. Aldus onze overheid. En ‘wij’ pikken het als lamme schaapjes.

Persoonlijk word ik daar kots- en kotsmisselijk van ..

Comments (6)



De Onrendabelen

De VARA-film ‘De Onrendabelen’ gaat over een groeiende groep mensen, die niet kan niet voldoen aan de steeds strengere eisen in de prestatiemaatschappij. (Film te zien op uitzendinggemist.nl)

Initiatiefnemer en eindredacteur Marcel van Dam: ‘De boodschap van de film ‘De Onrendabelen’ is dat Nederland vanaf ongeveer 1980 door bewust beleid op een glijbaan is terechtgekomen naar een ruwer, harder en minder humaan sociaal klimaat, met een groeiend aantal verliezers. Wat door beleid is scheef gegroeid, kan met beleid ook weer worden recht getrokken. Als voldoende mensen dat willen. Maar ze moeten het eerst natuurlijk wel weten. De film ‘De Onrendabelen’ wil daar aan bijdragen. (Bron: De Onrendabelen)

Op zich een mooie film die zeker heeft geprobeerd zoveel mogelijk maatschappelijke problemen te laten zien of minstens kort aan te stippen. Het enige wat ik zeer miste was een portret van een ‘normale’ onrendabele. De mens die een gewone jeugd heeft gekend, wel een opleiding heeft volooid, best van onderaan wilde starten op de arbeidsmarkt maar simpel tegen een probleem aan is gelopen zoals iedereen dat kan overkomen en even zo goed plots merkte dat hij/zij onrendabel is geworden.

Toch een aanrader als u het mij vraagt.

Comments (9)



(Niet) praten over dood

Godgloeiende, van zeer dichtbij heb ik 2 zelfmoorden meegemaakt, het is de meest laffe manier om uit te stappen. Get a life, zou ik bijna zeggen. Sla het boek dicht en begin een nieuw!

In onze maatschappij leeft de dood niet erg. Ook al is de dood het enige zekere in het leven, het zit niet in onze cultuur daar veel over te praten. Niet bij leven maar nog minder na een overlijden. Rouwen mag, maar kent over het algemeen een deadline. Gemiddeld wordt er zes maanden gegeven en dan moet er toch wel overgegaan zijn op de orde van de dag of een potje anti-depressiva. Niet dat de rouwende dat werkelijk zo ervaart trouwens. Maar verdere verwerking dient gaarne achter gesloten deuren te gebeuren. Dat het in elk geval niet zo opvalt. ‘We’ praten er niet zo graag over tenslotte.

Dat wordt nog erger als het gaat om zelfdoding.  De suicidale mens doet er helaas vaak verstandig aan de doodswens niet te noemen. Zelfs als de suicidaal eigenlijk geholpen wil worden met het leven, is het taboe op zelfdoding zo enorm dat het erover praten negen van de tien keer bestraft zal worden met negeren, shockherapie of gedwongen opname. Bovendien is deze maatschappij bang dat ‘het’ besmettelijk is. Erover lezen, praten of zien is het doen, lijkt de heersende gedachte. Dus beter van niet, laten we het er maar niet over hebben.

En dan is er nog de nabestaande van zelfdoding. De slechtste combinatie van al. Dat is de nabestaande waarvan niet alleen een groot zwijgen verwacht wordt, maar ook een soort rouwspurt. Alsof er wezenloos gecompenseerd moet worden voor al wat als negatief ervaren wordt bij zelfdoding. Degene met doodswens was doodongelukkig, de nabestaande dient dus zielsgelukkig te worden in een zo kort mogelijke tijd. Niets geen graf bezoeken of kaarsje branden maar ‘leuke dingen doen’ en ‘er toch wat leuks van maken’ is dan plots het devies. Voor de rouw zelfs maar begonnen is.

Een eigenaardig fenomeen. Zeker omdat iedereen eigenlijk heel goed beseft, dat het zo niet werkt…

Genoemd citaat is toevallig van een reagluurder die weinig blad voor de mond neemt. Maar dit soort reacties komen veel voor. Soms wat omslachtiger gebracht of in beleefdheden verpakt, maar met dezelfde strekking. Het is een strekking die ik persoonlijk nogal ongezond en naief vind. Die ik niet begrijp. En die ik ook niet wil begrijpen.

Comments (18)



Zijn mensen zo afgestompt

“Het zou kunnen dat u toch moet betalen mevrouw CiNNeR. Want feit blijft dat uw vader niet op kwam dagen op zijn afspraak”

Vier januari pleegde hij zelfmoord, half mei stond blijkbaar nog een afspraak bij de tandarts. Dat zou zomaar vijftien euro kunnen kosten. Want mijn vader mag dan overleden zijn, ‘feit blijft dat hij niet op kwam dagen’. En ‘hij heeft ook niet afgezegd’.

Of ik over twee weken zelf nogmaals dit betaalde nummer wilde bellen. Om te horen of ik alsnog moet betalen. Want overlijden is niet altijd een reden ‘om coulant te zijn betreffende gemiste afspraken’. Ik vroeg of ze wel helemaal goed bij haar hoofd was. Legde uit dat ik natuurlijk niet nog eens ging bellen. En werkelijk waar, alsof het gesprek niet achterlijk genoeg kon, sprak ze de legendarische woorden:  “maar als u niet belt en u moet toch betalen, dan komt u in verschrikkelijke problemen”.

“Verschrikkelijke problemen …”

Comments (21)



De WMO in Almelo, dat gaat zó

Stel je voor, je bent 85 en slecht ter been. Dan kan je terecht bij de WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning) om bijvoorbeeld een scootmobiel aan te vragen. Tenminste, als je niet in Almelo woont dan.

In Almelo bedacht PvdA-wethoude Schouten namelijk dat dat verstrekken van die scootmobiels een veel te dure hobby was. Dus verving hij deze voor een in zijn ogen goedkoper alternatief: de electronische fiets. Dat is wat behelpen, supermarkten accepteren zelden dat je tussen hun schappen door wil crossen met een fiets en je rolator op de fiets hijzen is ook weer zoiets. Maar je moet wat dus je vraagt het ding toch maar aan.

Dan wordt de rijwielhandelaar boos. Want die ziet zijn handel natuurlijk niet teruglopen door economische malaise en zuiniger wordende consumenten, bent u van lotje getikt. De handel gaat kapot aan die hufterige gehandicapten die het gore lef hebben hun fiets bij de WMO te halen in plaats van spaargeld naar de fietsenwinkel te gooien. Of de wethouder dat inzag, we zullen het nooit weten. Maar het gaf tenminste ‘plots’ de realisatie dat de electronische fiets  alleen maar meer beslag legt op de WMO-pot.

En wat doe je dan, als ‘goed’ wethouder zijnde? Nou simpel, je geeft de gehandicapte de schuld van welk probleem ook, laat in de krant zetten dat gehandicapten ‘veel te makkelijk’ een hulpmiddel krijgen en ‘de electronische fiets de WMO-pot plundert’ en besluit:

Alleen hulpbehoevenden bij wie de handicap ‘plotseling’ is opgetreden en die niet zelf een elektrische fiets kunnen betalen, krijgen nog een vergoeding uit de WMO-pot.

De rest – waarschijnlijk het gros van de mensen met een handicap – rot maar weg achter de geraniums. Want als het aan de wethouder ligt, is de WMO vooral bedoelt als Wet Mongolide Ondernemers of iets dergelijks.

Comments (9)



Zorgverzekeraar wil uw geluk zien

Verzekeraarscombinatie Univé-VGZ-IZA-Trias (UVIT) gaat samen met de Erasmus Universiteit uit Rotterdam proberen om Nederlanders gelukkiger te maken. (…) Uitgangspunt is dat gelukkige mensen minder gezondheidsklachten hebben en dus minder beroep hoeven te doen op de verzekeraars. Verder ..

Dat de zorgverzekeraars plaats hebben genomen op de stoel van de arts, wisten we al een tijdje. Nu wil deze echter ook plaats nemen in uw huiskamer, slaapkamer of toilet. Eerst om een flink aantal jaren te gaan wroeten in uw leven, op zoek naar open deuren wat u gelukkig of ongelukkig maakt. Om vervolgens zich te gaan bemoeien met uw keuzes in het leven, via ‘algemene geluksadviezen’. U weet wel, trouwen, kinderen, scheiden, vervroegd pensioen of een gebrek aan goede vriendschappen, dat soort dingen. En wat u dan wel of niet moet doen natuurlijk. Dat het VGZ zeker weet dat u komend jaar beter intens verliefd kan worden dan carriere te maken, want een stressvolle baan levert vast en zeker minimaal twee bezoekjes aan de huisarts op wegens slecht slapen, hoofdpijn of wellicht zelfs een burn-out.

Geniaal als u er even over nadenkt. Denkende mee te doen aan een onderzoek van een gerenomeerde universiteit, financieert u het stiekem zelf met de verzekeringspremie en verstrekt u bakken met gegevens aan uw zorgverzekeraar. Om vervolgens verplicht – u mag immers niet onverzekerd los rond hobbelen – opgescheept te zitten met een Big Brother waar Rouwvoet en Hirsch Ballin alleen nat van kunnen dromen.

Iemand nog plannen van verzekeraar te wisselen eind dit jaar?

Comments (11)



Maatschappelijk verantwoorde post

“Zo hebben we vast personeel in dienst, we hebben de infrastructuur, we zijn goedkoper dan landelijke postbedrijven en rekenen op de bereidheid van bedrijven om maatschappelijk verantwoord te ondernemen.” Verder …

Aldus de VWS – uitvoerder van de wet sociale werkvoorziening – die staan te dansen op de tafel. Want terwijl TNT medewerkers een deel salaris in gaan leveren om uberhaupt een baan te houden, kan de sociale werkvoorziening geheel gesubsidieerd op belastinggeld de TNT-post kapot concurreren. Inderdaad, zulk overheidsmisbruik en concurrentievervalsing verwacht je toch eerder in een bananenrepubliek dan een westerse maatschappij. 

Uiteindelijk is niet alleen de postbode de dupe, ook de burger moet nog maar zien wat er terecht komt van de post. Eerder werd in deze regio al besloten de sociale werkvoorziening in te zetten, onder het mom dat arbeidsgehandicapten best ‘normaal’ werk kunnen doen. Dus verloor de vaste werknemer zijn baan en werd de mens die voorheen bezigheidstherapie kreeg plots postbode. En omdat post bezorgen toch wat anders is dan bezig gehouden worden, raken pakketten dan ook verkeerd bezorgd of worden gewoon op de gang gezet, verdwijnen brieven in het grote niets en is de term ‘aangetekend’ geen drol meer waard. Je moet ook niet raar opkijken als de postbode voor je ogen in een snotterende paniek stort omdat jij net niet zegt wat hij in zijn hoofd geprent heeft.

Ja ja, heel maatschappelijk verantwoord allemaal ..

Comments (15)



Werknemer letterlijk gescanned?

Als het aan professor neuro-economie Willem Verbeke (Erasmus Universiteit) ligt, zijn we binnen vijf jaar allemaal werkeloos geloof ik. Enthousiast kondigd hij de hersenscan voor sollicitaties aan, iets wat volgens hem binnen vijf jaar realiteit zou kunnen worden. Dat is handig, dan kan de werkgever meteen zien of de werknemer in spe niet per ongeluk stiekem ‘autistisch of psychopathisch’ is. Of gewoon onzeker ofzo. En zoals hij zelf al zegt “Iedereen verbergt wel iets, (…)”

Je hebt vakidioten en je hebt vakidioten …

Comments (9)



Page 1 of 4

Powered by WordPress & theme based on Lovecraft