“… maar uw vader is duidelijk vredig overleden”.
Ik dacht echt dat ik hem verkeerd verstaan had. Hem de tweede keer nogmaals verkeerd verstond. Het gesprek met de officier van justitie was bedoeld om mij gedetailleerd te vertellen wat zich had afgespeeld in de nacht van vier op vijf januari. Zojuist had hij mij verteld dat mijn vader zijn polsen en zijn hals geheel had doorgesneden. Hoe kon hij dat overlijden in hemelsnaam als vredig bezien?
Toch deed hij dat. Overtuigde mij zelfs. Door zijn gedetailleerde herinnering te delen. Zijn eerlijke en niets ontzienende beschrijving te geven. Door vergelijking met andere methoden van zelfmoord te trekken. En misschien vooral door hoe hij vertelde.
Het deed me weer herinneren wat verdronken was in mijn verdriet, pijn en moedeloosheid. Hoe slecht mijn vader er fysiek aan toe was de laatste weken. Dat hij ongewild al aan een langzame, pijnlijke dood was begonnen. Dat hij zichzelf en ons de ellende van versterven wilde besparen. Deze methode van zelfmoord al zijn voorkeur had, puur vanwege de voordelen die hij er voor zichzelf in zag. En vooral dat hij niet bang was voor de dood. Hij droeg hem al jaren stiekem mee, als fijne noodrem voor het geval het niet meer zou gaan.
Toch blijft het moeilijk te bevatten. Bovenstaande is verstandelijk. Terugdenken, analyseren en beredeneren. Al biedt het een heel klein beetje troost, het weegt nog niet op tegen de afschuwelijke nachtmerrie die het voor me is.
Het gesprek met de officier van justitie is mij aangeboden, omdat ik nog zoveel vragen had maar tegelijkertijd het dossier (lees foto’s) niet wilde zien. Het praten en krijgen van antwoorden heeft mij veel goed gedaan. Het gaf me het gevoel terug wat ik in de afgelopen maanden in hectiek en paniek was kwijtgeraakt: dat het voor mijn vader goed was zo. Dat de methode voor ons gruwelijk klinkt, maar dat voor mijn vader niet was.
Misschien kan ik het niet goed verwoorden, hoe breng je over dat iemand die zichzelf geweldadig van het leven heeft beroofd tegelijkertijd vredig kan zijn overleden? Toch denk ik dat dat zo is. En heeft het gesprek mij iets gegeven waar ik een klein beetje mee verder kan.
