Dat ik bij de notaris kwam voor de overdracht van mijn vaders appartement. En dat dezelfde notaris me even apart nam om iets te bespreken. En ineens vertelde dat hij zich mijn vader nog kon herinneren. Van toen hij de overdracht regelde voor de koop van het appartement zeven jaar geleden. Vroeg of hij mocht weten hoe mijn vader overleden was. En duidelijk even van slag raakte toen ik vertelde dat hij zelfmoord had gepleegd. Liet merken dat mijn vader een fijne man was geweest. En begreep dat ik een afgrijzelijk jaar achter de rug heb.
Het was toch al een absurde dag. Het laatste afscheid met alle nare beelden en herinneringen die elke kamer in het huis bij me opriep, al was het nu volledig leeg. De verkoop van een appartement wat nooit van mij is geweest. Praten met de koopster die een nieuw leven gaat beginnen waar mijn vader het zijne liet. Een makelaar die werkelijk onbeschoft de lolligste thuis was en zelfs een medewerker van de notaris minuten lang luid uitlachte en bespotte om zijn uiterlijk.
En dan de notaris. Hoeveel mensen zal die man niet gezien hebben in de afgelopen zeven jaren? Het was fijn om onverwachts troost te krijgen van een wildvreemde. Fijn om te horen dat zomaar iemand zich mijn vader nog kan herinneren, omdat hij op een positieve manier indruk achter gelaten heeft. Fijn dat zomaar iemand ook even stilstond bij de dood van mijn vader, op zo’n zogenoemde zakelijke dag.
En nu? De koop is rond en het eind van de afhandeling van de nalatenschap komt plots werkelijk in zicht. Dat ik wat kon zakken in de prijs werd beloond met slechts twee dagen te koop staan, op zichzelf al bijzonder in deze slechte tijd. En zo is de zakelijke rompslomp waarschijnlijk vele malen sneller voorbij dan ik had durven hopen of denken begin dit jaar. Nog even, nog even ..
Voor de mensen die zich afgevraagd hebben wat ik bedoelde met onderstaand stuk: Afgelopen vrijdag bleek dat de bank nogal gunstig naar zichzelf toegerekend had. Zo’n zes hypotheekbetalingen teveel. Niemand leek genegen dat snel recht te zetten, voor de zoveelste keer hoorde ik aan hoe alles ooit later wel op zijn pootjes terecht zou komen. In al die maanden is er echter niets op zijn pootjes terecht gekomen en dat heeft me al genoeg geld gekost. Dus besloot ik de zaken er wat simpeler en duidelijker op te maken. Het werd die vrijdag nog rechtgezet of ik zou vandaag niet tekenen voor de overdracht. Met medewerking van het notariskantoor resulteerde dat in de snelle oplossing die hieronder wat cryptisch beschreven staat.
