Mijn oma is plots verdwaald geraakt in de wereld vol afkortingen die ‘zorg’ heet maar dat niet is. In één dag raakte ze haar huishoudelijke hulp kwijt, kon niemand haar vertellen hoe het verder moest en werd haar scootmobiel afgepakt. Hier, hier en hier kunt u lezen waar het om gaat.
Afgelopen week zou ik teruggebeld worden met betrekking tot het plots intrekken van de huishoudelijke hulp voor mijn oma. Dat gebeurde (natuurlijk) niet. Sterker, betreffende mevrouw was wegens vakantie gewoonweg niet aanwezig. Dat zijn nog eens fijne afspraken nietwaar *zucht*. Mijn oma had ondertussen een andere naam opgevangen waar ik contact mee op kon nemen, ene Edda. Helaas, Edda bestond niet en na twee dagen over en weer bellen – waarbij men erg onhandig alleen gebruik maakt van voornamen van personen die totaal versnipperd ende verdeeld in een scala van teams, afdelingen en groepen rond wandelen – bleek het om een Gerda te gaan. Die er niet was maar de volgende dag te bereiken viel. Toch, het mag gezegd, het leverde een zeer verhelderend gesprek op. De indicatie (Zorg Zwaarte Pakket, ZZP) om bij het verzorgingshuis te mogen aanleunen, bevat tevens huishoudelijke hulp. Alle bewoners met zo’n pakket hadden dus al jaren thuishulp vanuit de eigen organisatie moeten krijgen, maar voor een aanzienlijke groep mensen was dat even vergeten. De gemeente had dan ook geen fout gemaakt door de (Wet Maatschappelijke Ondersteuning, WMO) indicatie inclusief huishoudelijke hulp in te trekken. De gemeente was de fout aan het corrigeren dat velen onterecht, zonder het te weten en dus dubbelop huishoudelijke hulp via de WMO kregen (Vraagt u zich nog af waarom de zorg zo duur is?). Waarom de gemeente dan per brief aan mijn oma had geadviseerd om Persoons Gebonden Budget (PGB) aan te vragen blijft een raadsel, er wordt immers al lang en breed betaald voor het aanleunen en daar dient de huishoudelijke hulp gewoon door gefinancierd worden.
Overigens toch wel sympathiek, naar aanleiding van mijn eerdere gesprek met de gemeente hebben ze op eigen initiatief contact opgenomen met mijn oma om te vragen of ze was bekomen van de schrik, het wel goed met haar ging en na te gaan of ze wel ergens anders hulp vandaan kreeg. Toegegeven, dat had best gemogen zonder dat ik aan d ebel was gaan trekken. Maar mijn oma kon het zeer waarderen en daar gaat het maar om.
Toch eindigt het niet helemaal zo mooi en fijn. Binnenkort zal mijn oma weliswaar een nieuwe vaste huishoudelijke hulp krijgen, maar in plaats van twee maal per week twee uur wordt het gehalveerd naar eenmaal per week twee uur. Dit omdat de indicaties worden vastgesteld en getimed op de bewoners van de verzorgingskamers, niet op de bewoners die aanleunen met zelfstandige en dus grotere woonruimte (twee kamers, badcel, keuken). De verwachting is dat twee uur per week toch te weinig zal blijken en men zal gaan proberen de indicatie weer uit te breiden, maar of dat lukt is zeer de vraag.
Ondertussen viel er vandaag ook een brief over de scootmobiel in de bus. Ze ‘mag’ hem dit jaar nog ‘houden’ (wassen neus, de nieuwe regeling gaat simpelweg pas volgend jaar in en heeft weinig met liefdadigheid te maken) maar februari 2012 wordt de scootmobiel bij haar weggehaald en beland in de fietsenstalling als leen-scootmobiel voor een ieder die hem wil reserveren. En naar de fietsenstalling kan lopen, iets wat mijn oma in elk geval niet kan. De eerdere toezegging dat mijn oma met betaling van dertig euro per maand de scootmobiel voor eigen gebruik zou mogen houden, was nergens meer te bekennen. Dat ze eerder een aanzienlijke bijdrage heeft betaald voor deze scootmobiel die nu weggehaald wordt, weet al helemaal niemand meer. Mijn tante heeft uit armoede een oplossing bedacht, ze gaat met mijn oma volgend jaar een tweede hands scootmobiel kopen zodat ze gewoon uit de ‘voeten’ blijft kunnen en niet meer bang hoeft te zijn dat er telkens van alles veranderd.
Verder nog een beetje mot met de huisarts van mijn oma tussendoor, over haar pas (en veel te laat) gestarte behandeling tegen B12-tekort die nogal verkeerd aan het lopen was. Het werd me niet in dank afgenomen maar er zijn afspraken gemaakt. Nu maar zien of de praktijk goed zal volgen.
Enfin, zo gaat dat dus tegenwoordig als je 87 jaar bent geworden en hoewel nog best energiek, wat hulp en medische zorg nodig hebt. Voor je met je ogen kan knipperen wordt je fijne en lieve huishoudelijke hulp plots weggehaald, je indicatie gehalveerd, je vervoersmiddel afgepakt en neemt de huisarts niet de moeite je gedegen te behandelen omdat de uitspraak ‘ach dat is ouderdom mevrouw’ zo makkelijk bekt.
