Mijn fysiek heeft het me toegeschreeuwd maar ook mentaal voel ik het elke dag: jarenlange chronische stress heeft me keihard ingehaald en ik ben totaal ‘op’. Ik wil geen stress, geen zorgen, geen serieus meer. Ik wil er niet eens meer over praten. Kan er niet eens meer over praten. Bewust heb ik mijn brein in een negeerstand gezet, alles negerend waar ik ook maar een tikkeltje nerveus van kan worden. En dat is veel, heel veel.
Dus heb ik me teruggetrokken in mezelf en de makkelijke, leuke dingen in het leven. Fantasy lezen, sitcoms kijken, lekker koken, beetje opruimen, met mijn neus in de wind wandelen, ademhalingsoefeningen doen, wat basgitaar pielen, fijne sex hebben, muziek luisteren en meer van dat. Als het maar makkelijk, prettig en vooral rustig is. Alles op zijn tijd.
Klein nadeeltje voor u is dat ik daardoor weinig aan schrijven toekom. Met weinig te doen en nog minder om me druk over te maken, is er nu eenmaal weinig opzienbarends te melden.
Voorlopig moet u maar denken dat geen nieuws vast goed nieuws is.
