De laatste tijd merk ik dat steeds meer mensen mij ‘meenemen’ naar het toilet. Dat je gezellig over de telefoon aan het kletsen bent en ineens het geluid van de stortbak, gerommel van de closetrolhouder of – iewww – geklater en gedruppel hoort. Sommigen vertellen er ook nog bij dat ze ‘even moeten afvegen hoor’ om vervolgens onder een hoop gezwoeg en gezucht af te vegen wat ik niet wil visualiseren. U begrijpt, onvermijdelijk doen de hersens dat toch.
Een tijd lang heb ik uitgesproken dat ik al dat gepoep en gepies onder het bellen niet zo kan waarderen. Maar helaas, sinds het snoer zelfs van de vaste lijn verdwenen is, lijkt er geen houden meer aan. Alsof bellen net zo’n levensbehoefte is als ademhalen, komt het bij enkelen niet meer op dat je een telefoon ook neer kan leggen of terugbellen heus een optie is.
Nog frappanter misschien is dat mijn oma de énige is die dan vervolgens wél de telefoon neerlegt om d’r handen te wassen. (Want ze kan kunstig behendig al bellend panty’s ophijzen maar een waterkraan bedienen is andere koek, al een raadsel op zich nietwaar). Anderen rennen blijkbaar gerust de deur uit om lustig handen te schudden of E-colie in hun oren te smeren.
Inmiddels hoor ik zo vaak oergeluiden dat ik me afvraag, ben ik nou de enige die al dat gepies en gepoep onder het bellen een smerige gewoonte vind?
