Tag: Rijksmuseum

Rollend door het Rijks

U steekt een peuk op, wordt wakker, denkt ‘shit, dat is verkeerd om’ en besluit dat u zin heeft om naar het Rijksmuseum te gaan. U heeft ook een spierziekte en hoewel u wel stukjes kan lopen, gaan na tweehonderd meter uw knieën klapperen en uw tenen kriebelen.  Door dat beetje lopen werd een elektrische rolstoel via de WMO afgewezen. Maar om toch uw zelfstandigheid zoveel mogelijk te behouden, heeft u een scootmobiel toegewezen gekregen. De eigen bijdrage is fors – eigenlijk is het een afbetalen van een hulpmiddel wat niet van u wordt – maar dat geeft niets, u krijgt er tenslotte veel vrijheid voor terug. Er zit wel een kink in de kabel. Hoewel de gemeente beweert dat de scootmobiel bruikbaar is voor bijvoorbeeld museumbezoek, las u vorige week in de krant dat scootmobielen niet toegelaten worden in het Rijksmuseum.

Optimist als u bent is dat echter ende vanzelfsprekend geen probleem maar een uitdaging. En het Rijksmuseum biedt een prachtig alternatief, er kan een transportrolstoel geleend worden. Omdat een rolstoel duwen bijna werken is en gezelligheid wel degelijk tijd kent, mag de begeleider zomaar gratis naar binnen! Het enige wat u hoeft te doen, is iemand opduikelen die deze keer met u mee wil. U bent het zonnetje in huis – wie wil er nu niet met zo iemand mee – en slaat enthousiast aan het bellen.

Tien maal krijgt u direct een antwoordapparaat aan de lijn, zes keer hebben mensen het druk, druk, druk. Maar u heeft geluk. De zeventiende in rij is werkeloos en heeft wel zin in een gratis uitje. Kunt u meteen een beetje bijkletsen, hardstikke gezellig. Uw kennis past niet achterop dus zal zij met de tram gaan en u spreekt af haar bij de ingang van het Rijksmuseum te ontmoeten.

Eenmaal daar zoekt u de best ogende stoel uit en staat niets een leuke dag meer in de weg. Nou ja, in de hal ontstaat enige discussie. U wil dolgraag de prachtige poppenhuizen in het museum bewonderen maar uw kennis vindt daar niets aan, zij wil liever in een keer door naar de kledingdracht van vroeger. Omdat zij zo lief is u door het museum te rollen, geeft u galant toe en wordt het de kledingdracht. De rolstoel wijkt een beetje af naar links waardoor uw kennis het ook niet kan helpen dat ze de rolstoel tegen zoveel enkels aan rijdt. Dat zij overal ellenlang blijft staan kijken, zegt u ook maar niets van. Wel vervelend dat ze u iedere keer met uw neus tegen de vitrines aan duwt om over uw hoofd de stukken te bewonderen. En dat u niet kan verstaan wat ze zegt, u wil ook niet steeds vragen of ze even wil bukken. Uw benen raken enigszins en afgekneld – de zitting is niet bedoeld voor langdurig gebruik blijkbaar – en uw rug begint wat te klagen. U bijt maar even op uw tanden, hierna zijn de poppenhuizen aan de beurt.

Al heeft u haar alle tijd gegeven te zien wat zij wilde zien, zij laat duidelijk merken geen flikker te vinden aan pieterpeuterige poppenhuizen. Niet dat ze dat zegt hoor, zo is het ook weer niet. Maar ze verrijdt u wel erg snel van het ene naar het andere pronkstuk, u heeft ze allemaal net niet goed kunnen bekijken eigenlijk. En ze zucht en steun erg veel. Hoewel, dat kan ook komen omdat het duwen erg zwaar begint te worden. Als ze naar het toilet moet, laat ze u even bij een bezemkast achter. “Niet weglopen hoor” grapt ze nog leuk. U wordt daar een kwartier lang door elke bezoeker aangestaard alsof u een museumstuk bent maar dat mag de pret niet drukken.

Nog wel even lachen in het cafetaria als ze de afstand tussen rolstoel en tafel verkeerd inschat waardoor het vel van uw knokkels onder het tafelblad geplakt achterblijft. Meteen een fotootje maken van de vrolijk verkleurde vingers om op facebook te posten, zelfspot is heel belangrijk voor een gehandicapte man als u. Wel jammer dat ze bij het zitten merkt hoe vermoeiend het duwen van de rolstoel is geweest. U verontschuldigd zich knipogend voor uw lovehandles maar het mag niet baten, na koffie met appeltaart besluit ze plotseling dat het wel genoeg is geweest voor vandaag. Nou ja, die schilderijen moeten dan maar wachten tot de volgende keer. Misschien wil ze dan weer mee, het is tenslotte gratis. Uw kennis doet wat vaag over afspraken de komende tijd. U vermoed zomaar dat u haar een tijdje niet meer zal zien.

 

Comments (12)



De scootmobiel, het Rijksmuseum en de gezonde hufter

Vandaag bleek dat scootmobielen geweigerd worden in het vernieuwde Rijksmuseum. Op zich is dat eigenlijk niet helemaal nieuw(s). Al laten de meeste musea scootmobielen toe, zijn er meer gelegenheden waar een verbod op de scootmobiel ingesteld is. Dat mag, omdat veel scoots  aangemerkt zijn als vervoersmiddel, vergelijkbaar met een fiets of snorfiets. Wel vreemd is dat het museum beweerd dat een scootmobiel geen hulpmiddel zou zijn. Ik moet de eerste gezonde persoon die een scootmobiel verkiest boven welk ander vervoersmiddel ook, nog tegenkomen. Nog vreemder lijkt het erop dat elektrische rolstoelen wél zijn toegestaan. Ik weet niet of u ooit een elektrische rolstoel van dichtbij hebt mogen bewonderen, maar deze is doorgaans aanmerkelijk breder dan een handzame scootmobiel en heus even zo gemotoriseerd.

Enfin, de vernieuwing van het Rijks heeft aardig wat gekost, logisch dat de minder valide medemens hier enigszins verontwaardigd op reageert. Toch wordt dit geluid in verschillende reactiepanelen overstemd door de (compleet absurde) verontwaardiging die onder groepen Nederlanders over scootmobielers en andere gehandicapten blijkt te heersen. Sommigen redelijk beleefd doch onwetend met het idee dat iemand in een scootmobiel nog zal kunnen lopen dus dan ook wel meters kan maken. Sommigen onder de misvatting dat mensen die iets kunnen besturen niets mankeren aan hun handen en dus wel een geleende rolstoel kunnen voort bewegen. En dan zijn er reacties waar de honden geen brood van lusten. Een kleine greep uit de reacties van AT5 en het Algemeen Dagblad vandaag.

“Die scootmobielen beginnen een ware plaag te vormen. Te pas en te onpas rijden ze de deurkozijnen en winkelrekken aan flarden”
“Hoeveel van die scootmobielen worden er inmiddels jaarlijks weggegeven? Laat die profiteur maar een familielid meenemen [om in een leenrolstoel naar binnen te kunnen].”
“constateer ik echter een enorme toename van deze karretjes met daarin volgevreten, kettingrokende chagrijnen. Heimelijk hoop ik dat hun accu’s het spontaan begeven….”
“Ik snap sowieso niet waarom minder valide mensen alles moeten kunnen
“Scootmobielers beginnen haast een slaatje te slaan uit hun handicap.”
“Hebben ze aan zichzelf te danken: loop eens door een willekeurig voetgangersgebied of supermarkt; regelmatig moet je opzij springen voor zo’n turbo-bejaarde of gehandicapte op zo’n mobiel. Het is een hulpmiddel en geen racewagen!”
“Maar ik moet zeggen dat er tegenwoordig wel erg veel scootmobielen op de weg zijn. Hebben al die mensen die echt altijd nodig?”
“Wat ik graag wil weten is waarom meneer geen rolstoel kan gebruiken, hij kan toch ook sturen en remmen dus aan zijn armen/handen mankeert niets. (…) Pure provocatie net als die blinde die met een hond werd geweigerd bij een taxistandplaats alsof een blinde daar ooit opstapt ?”
“Het valt me trouwens op dat die scootmobielers zich altijd vreselijk wentelen in slachtofferschap en altijd ontzettend zuur en verongelijkt doen”
“(…) als bestuurder van zo’n obesitaskar gas geeft in plaats van remt recht voor de nachtwacht!”
“Scootmobiels moet niet langer gratis verstrekt worden. Dan is het zo gedaan met de ‘hulpbehoevenden’ Daarbij moeten ze zoveel mogelijk geweerd worden. Ook uit winkelgebieden.”

En tot slot ende afsluiting de allermooiste:

“Vroeger was je in een hutje gegooid en kreeg je 1 keer per week een bekertje pap; nu betalen we dikke racemobieltjes, voorzien je van een uitkering en nog een grote mond?”

 Durf het bijna niet meer te vragen maareuh .. Wat vindt u? Heeft het Rijksmuseum gelijk of riekt dit naar een beetje discriminatie?

 

Comments (38)



Powered by WordPress & theme based on Lovecraft