Het is maar een griepje had ze verteld. De anderhalve meter is niet nodig, zo wist ze zeker. Het virus is alweer verdwenen. De overheid wil onze vrijheden af nemen. En Bill Gates vond ze ook maar een eng mannetje. Ze zou zich absoluut niet laten vaccineren met nano-technologie plus dodelijke stofjes waar we kanker van krijgen. En terwijl ik dacht dat ik behept ben met een erfelijke, progressieve spierziekte, wist zij zeker dat ik (chronisch) ziek ben omdat ik al weken thuis zit dus volgens haar absoluut geen weerstand meer heb. Overigens stonden we in het park, waar ik haar bijna dagelijks tegen kom. Maar zolang ik niet naar de IKEA ga, telt dat niet als buitenshuis geloof ik. De rest ben ik vergeten, sorry. Het kwam er min of meer op neer dat we leven in een enge, vijandige wereld waarin iedereen er op uit is om je van je vrijheid en levensvreugde te beroven, als ‘ze’ je niet gewoon helemaal dood willen maken. Wat aan het slagen is omdat mensen zoals ik niet ‘wakker’ zijn. Of niet ‘woke’, daar wil ik vanaf wezen.
Gek genoeg was zij het die zich steeds verder opwond terwijl ik een beetje stond te glimlachen en anders niets. Tot ze druipend van de stress, schreeuwend tot een finale vraag kwam. “Waar ben jij bang voor?!”
Ik legde uit dat ik voorzichtig ben. Omdat ik in drie risicogroepen zit dus een grotere kans heb ernstig ziek te worden van het corona virus. Dat ik bovendien weinig kans maak op een IC terecht te kunnen mocht het helemaal mis gaan. Omdat ik een spierziekte heb die niet oplost door een sinaasappel en een fijne wandeling in de zomerzon en ook niet beter wordt van enige weken inactief aan de beademing liggen.
Ze reageerde aanvankelijk met stomheid geslagen. Stotterde “dus je bent bang om ziek te worden?” Herpakte zich en riep nogal boos uit dat zij niet verantwoordelijk is voor anderen. Dat ik afstand van haar moet houden, zij niet van mij. Zij moet leven, riep ze dramatisch uit. En als ik bang ben, moet ik mijzelf maar thuis opsluiten.
Toegegeven, het was uit ergernis. Dat ik haar vriendelijk vertelde dat mensen die het verdommen om enige afstand van me te houden, gerust een klap op hun smoel kunnen krijgen.
Hoewel het helemaal niet op haar gericht was, heeft het flink geholpen. Ze houdt inmiddels zeker 100 meter afstand van me.
Tag: Stress Page 1 of 2
“Je moet er wat minder aan terug denken”. “Laat je verleden eens los”. “Je blijft in een slachtofferrol hangen”. “Je moet gewoon aan leuke(re) dingen denken”.
Mensen hebben waarschijnlijk het idee dat flashbacks herinneringen zijn, opgewekt door gedachten. Zoals je terug denkt aan je eerste zoen of wat minder leuk die ruzie met een geliefde . Vaak meer bewust dan per ongeluk laat je gedachten terug gaan naar die tijd en roep je beelden op van hoe het was. Ben je er klaar mee, stop je de herinnering opnieuw in het geheugen om te bewaren voor een mogelijk volgende keer.
Het impliceert ook dat het gaat om een bewuste actie. Alsof ik slachtoffer wil zijn en blijven, niet bereid ben mijn verleden los te laten en bewust herinneringen op haal om ermee in zak en as te kunnen gaan zitten zwelgen. Zo ben ik schuldig aan hoe het met me gaat. Of minstens medeplichtig.
Bij een post traumatische stress stoornis werkt het zo niet en ik ben beslist geen uitzondering op de regel. Ik ervaar flitsen van beelden en geluiden die spontaan door de dagelijkse gang van dingen opdoemen en nare herinneringen voor mijn voeten smijten op momenten dat ik er niet op bedacht ben. Flitsen die me in een seconde van rust naar een staat van opperste alertheid brengen en mijn hoofd en lichaam vol angst en stress doen vloeien. Alsof ik nietsvermoedend een rondje wandel en iemand me plots vanuit de struiken met een koekenpan op mijn gezicht slaat. Er zit geen opbouw in, er gaat niets aan vooraf, het kent geen aankondiging. Ik wordt er ineens mee overvallen. Waarbij de beelden te indrukwekkend zijn om er – net als toen – geen reactie op te hebben.
In periodes komen de flitsen en beelden er niet aan te pas maar zijn het ‘alleen’ de ellendige gevoelens uit een andere tijd die mijn lichaam bezet houden. Gevoelens die beslist niet bij het nu behoren maar desondanks me overvallen. Terwijl ik boodschappen doe, de was op hang of op een leuk feest in prettig gezelschap ben, reageert mijn lichaam plotseling alsof ik s’nachts in het huis sta waar mijn vader enkele uren eerder zijn eigen keel heeft doorgesneden.
Kom ik in een situatie terecht die gelijkenissen vertoont met situaties waarin een traumatische gebeurtenis zich heeft afgespeeld of begeef ik me richting een plek die sterk aan het trauma doet denken, is er helemaal geen houden meer aan. Rationeel weet ik uitstekend dat de kans nagenoeg nihil is dat het trauma zich zal herhalen maar dat deert mijn hersenen en lichaam niets. Ik begeef me gevoelsmatig in het hol van de leeuw en elke vezel in mijn lichaam is zich daar bewust van. Mijn geheugen zet de sluisdeuren wagenwijd open, ontsnappen is alleen mogelijk door een stevige dissociatie. Dat helpt tijdelijk wel maar van de regen in de drup.
Dit laatste word ik vaker mee geconfronteerd dan je zou denken. Een groot deel van mijn trauma’s hebben zich afgespeeld in de gezondheidszorg en met enkele verstrekkende chronische aandoeningen, ontkom ik er niet aan minstens af en toe naar de zorg terug te keren. Sterker, om behandeling voor mijn complexe post traumatische stress stoornis te verkrijgen, zit ik elke week in een spreekkamer tegenover een zorgverlener. Niemand zegt dat herstellen makkelijk is.
In elk geval, zoals slachtofferschap niet bepaald een feest is, komt er bij een post traumatische stress stoornis geen bewust denken aan te pas om verstrikt te blijven zitten in het verleden. De stress heeft mijn lichaam nooit verlaten en laat dat regelmatig even goed merken. Mijn hersenen maken af en toe even kortsluiting waardoor beelden de kans krijgen me compleet uit het veld te slaan. Ik probeer wel aan iets anders te denken, door te gaan met waar ik mee bezig ben, afleiding te zoeken of desnoods ademhalingsoefeningen te doen maar dat helpt zelden snel. Nooit eigenlijk. Eerder is het alsof iemand tegen je zegt niet te denken aan een roze olifant. Volslagen ondoenlijk.
Binnenkort start ik overigens met EMDR om de intensiteit en lading van de herinneringen sterk te minderen. Want natuurlijk wil ik loskomen van mijn verleden en verder gaan met echt leven. Hopelijk behoor ik tot de groep waarbij deze therapie goed aanslaat.
In plaats van een zoektocht naar geluk werd het ineens twee weken ramvol zenuwen en angst afwachten hoe kwaadaardig de onverwachts gevonden tumor in mijn lever zou zijn. Vanochtend kregen we te horen dat het goedaardig is! Normaal nog steeds niet iets om vol vreugde rond te springen wellicht, maar wij werden er toch zeer gelukkig van. Helemaal omdat deze uitslag kwam na de meest afschuwelijke ervaring in de zorg die ik ooit heb meegemaakt. Wat met mijn medische historie wel iets wil zeggen …
Wat er gebeurde
Vrijdag 25 januari togen we naar het Erasmus MC in Rotterdam voor een fibroscan en een echo van mijn lever. Het was de laatste stap om een koperstapelingsziekte uit te sluiten en de verwachting was dat het een nogal overbodig onderzoek zou zijn en er niets gevonden zou worden. De ziekte werd uitgesloten maar verder eindigde de echo werkelijk in een grote nachtmerrie.
Het was nogal druk in het kleine kamertje en nadat ik me tussen vier mensen in op de echo tafel had gewurmd, besloot de radioloog in het luchtledige dat we vanwege een buitenlandse stagiaire alles in het engels moesten doen. Omdat hij vooral haar in plaats van mijn kant op instructies gaf, moest ik mijn oren nogal spitsen om te horen wat ik moest doen. Nog geen minuut na de start van de echo hoorde ik daardoor de radioloog tegen de stagiaire zeggen dat er een tumor te zien was die blijkbaar best groot was. Ik schrok me rot en vroeg luid wat hij dan eigenlijk zag. Daarop kreeg ik geen antwoord, hij had het blijkbaar te druk met voorlichten van de stagiaire. Een assistente kwam er bij om nogal haastig een infuus in mijn arm te frommelen met contrastvloeistof. Ik ving dingen op als ‘vier centimeter’ en ‘erg doorbloed’ en begon aardig in paniek te raken. Aangezien de radioloog deed alsof ik niet bestond, wende ik me maar tot de assistente met de vraag wat ze nu eigenlijk zagen dan. Terwijl ze bloed van het bed en de vloer veegde omdat het infuus er niet helemaal lekker in zat, vertelde ze dat er een tumor van vier centimeter was gezien en overviel me daarbij nog eens met de mededeling dat het wel alles kon zijn maar ik rekening moest houden dat de tumor zeer kwaadaardig zou kunnen zijn. Vervolgens werd gevraagd naar een echo twee en half jaar geleden waar niets op te zien was geweest. Er werd in wat paniekerige sfeer over mijn hoofd heen geconcludeerd dat of betreffende ziekenhuis destijds van alles over het hoofd gezien moest hebben of dat een en ander snelgroeiend en dus agressief moest zijn. Ik werd nog enigszins afgesnauwd omdat ik geen idee had of ik ooit een CT-scan had gehad – ik wist ondertussen mijn naam amper nog – en vervolgens werd ik vooral genegeerd. Lichtelijk in shock kwam ik na de echo van de tafel af en vroeg hoe het nu dan verder moest. Ik werd door de assistente niets gerustgesteld met de mededeling dat ik de maandag er op naar een MDL- arts moest om met spoed vervolg onderzoek in te zetten. Ze zou zo een afspraak met me plannen bij de balie. De radioloog en zijn stagiaire bleven alleen maar glimlachend naar me kijken alsof er absoluut niets vervelends gebeurd was. Bij het weggaan gaf hij me een hand en wenste me uiterst vrolijk een ‘zeer fijn weekend’. Ergens door de waas van paniek heen, vroeg ik me af of de man wel helemaal wijs was en mompelde maar iets vriendelijks terug.
Het werd nog erger.
Eenmaal de echokamer uit, stond de assistente achter een medewerkster bij de afsprakenbalie. Voor de balie zat een patiënt te wachten maar dat deerde blijkbaar niemand. Over zijn hoofd heen werd mij toegeroepen dat de spoed helaas niet mogelijk was. Ik zou drie en halve week (!) later pas terecht kunnen. Men kon ook niet zeggen bij welke arts dat zou zijn, dat zou ik tegen die tijd dan wel horen. En of ik zelf alvast een CT-scan wilde regelen, omdat ik nog geen behandeld arts had. Dat moest dan maar via de algemeen internist doen die aanvankelijk de echo had aangevraagd. De assistente verdween voor ik nog iets kon vragen, de medewerkster kon mij uiteraard niets vertellen. Ik kreeg een print met de afspraak in mijn handen geduwd en toen mochten we naar huis. Compleet in shock zijn we naar huis gereden, bang dat de dood ineens erg dichtbij stond.
Het werd nog erger.
Begin van de avond en nog geen drie minuten thuis belde de assistente ons. De CT-scan was bij nader inzien onvoldoende dus dat hoefde ik niet meer te organiseren, ik zou een MRI krijgen. Omdat ik pas over een tijd bij een arts terecht zou komen en er dan nog een MRI aangevraagd moest worden, wilde ze me daarvoor nu alvast op een spoedlijst zetten. Op mijn vraag hoe lang dat dan ging duren, was het antwoord: vier tot zes weken of misschien nog iets langer. Ik reageerde verbijsterd, dit had toch zeker haast en zes weken klonk mij niet als snel in de oren. Er volgde een riedeltje over wachtlijsten en ‘zo gaat dat nu eenmaal’. En nogmaals de waarschuwing dat ze dachten aan kwaadaardig, agressief en snelgroeiend. Elders kijken of het sneller zou kunnen, vond ze geen goed plan. Zij waren heus de beste en meest gespecialiseerde afdeling op dit gebied dus ik zou toch terug bij hen terecht komen, Bovendien had ik geen behandelend arts, dus dan werd het moeilijk me elders te verwijzen. Ow en nog iets, mijn internist werkte niet meer in het ziekenhuis dus ik had feitelijk helemaal geen arts meer. Van gekkigheid wist ik gewoon niet wat ik nog kon zeggen en heb ik haar maar vriendelijk bedankt.
Het werd nog erger
Na een afschuwelijk weekend besloot ik maandag zelf toch te informeren bij het UMC Utrecht of ik daar wellicht sneller terecht zou kunnen. Dat kon zeker. Zij hebben een centrum voor sneldiagnostiek en na aanmelding met een verwijzing, zou ik binnen een week binnenste buiten gekeerd zijn en de uitslagen met eventueel behandelplan krijgen. De logische stap was om het Erasmus zover te krijgen even de echo en een melding naar het UMC Utrecht te sturen, dan werd alles meteen in gang gezet. Ontzettend opgelucht ging ik aan de slag om dat ‘even’ te regelen. Maar ‘even’ werd uiteindelijk vijf dagen bellen, wachten, afgesnauwd worden, loze beloftes ontvangen, nog meer bellen en geen enkel resultaat behalen. Hoe vriendelijk en aardig ik ook alles en iedereen benaderde, er was geen enkele interesse voor me, er raakte meer zoek dan wat anders en een rechtstreeks verzoek van het UMC Utrecht om gegevens werd om dubieuze redenen afgewezen. Wel kreeg ik nogmaals van iemand te horen dat ik rekening moest houden met het ergste maar verder werd alleen duidelijk dat ik niets voor elkaar ging krijgen maar daar ook niet geholpen zou worden. Tot op de dag van vandaag heb ik van het Erasmus niets gedaan gekregen trouwens, uiteindelijk heeft de huisarts me geholpen door blind een verwijzing te schrijven zodat ik tenminste terecht zou kunnen voor sneldiagnostiek. Vrijdag 1 februari kwam daarmee het verlossende woord dat ik maandag 4 februari in het UMC Utrecht terecht kon. We wisten dus niets, waren nog angstiger dan zeven dagen eerder het geval was geweest maar in elk geval ging er iets gebeuren.
Het werd beter.
In vergelijking met het Erasmus MC in Rotterdam vormde het UMC Utrecht een compleet andere wereld. Vriendelijke mensen, veel begeleiding, duidelijke uitleg en tomeloze inzet van de arts om me tegen alle volle agenda’s in woensdag een MRI in te krijgen. Gerust stellen konden ze ons helaas nog niet, ze hadden immers helemaal niets aan gegevens ontvangen en moesten het doen met wat ik via de verkeerde personen her en der te horen had gekregen. De stress bleef dus volop in huize CiNNeR waar inmiddels niet veel meer geslapen werd, maar we werden tenminste gehoord, gezien en geholpen.
Vanochtend zaten we dan opnieuw compleet gesloopt en op van de zenuwen in de spreekkamer. Waar we dus gelukkig te horen kregen dat de afwijking niet kwaadaardig is.
In de tussentijd heb ik begrepen dat ik bij lange na niet de enige ben met dit soort ervaringen in het Erasmus MC te Rotterdam, niet alleen van patiënten maar ook van enkele artsen waaronder mijn huisarts. In elk geval heb ik besloten dat ik – als ik fysiek weer een beetje opgekrabbeld ben – een formele klacht ga indienen. Misschien helpt het niet veel maar dan heb ik het tenminste geprobeerd. Zo’n ervaring als deze gun je absoluut niemand en ik heb geen goed woord over voor dit academische rampenplan wat zich ziekenhuis noemt. Je moet er niet aan denken hoe het heel anders kan aflopen voor patiënten.
Iedereen kent zo zijn of haar slaaprituelen. Iets wat je dagelijks doet voor het slapen gaan, van het kijken naar de televisie tot het krijgen van een orgasme. De bedoeling van zo’n slaapritueel is duidelijk, tot rust komen voor het slapen gaan. En daar doe ik ergens iets grondig verkeerd geloof ik.
Als ik de hond welterusten knuffel en richting de trap loop, sprint hij me voorbij en vliegt naar boven. Daar wacht hij tot ik in bed stap en springt tussen mijn man en mij in. Niet om lekker rustig te gaan liggen soezen maar om alert en lichtelijk overspannen naar de deuropening te staren. Teken voor de poes om met één wenkbrauw opgetrokken – ik zweer het – maar toch nonchalant binnen te wandelen en eens te bekijken waar zij op bed kan springen zonder dat de hond er snel bij kan. Omdat ze de neiging ontwikkelde via het hoofd van mijn reeds slapende man op bed te springen – die dat gek genoeg niet kon waarderen – zorg ik er tegenwoordig voor dat ik klaarwakker en voorbereid ben om haar aan mijn kant op het bed te lokken. Zodra ze op bed springt, dendert ze steevast over me heen om vlakbij de hond uit te komen. Probeert de hond kwispelend bovenop haar te springen, wat weer een hoop gegrom, geblaas en gehengst van haar oplevert. Dan is het tijd voor een soort stoelendans, de poes rent enkele keren over me heen en de hond probeert onder luid gepiep en zenuwachtig gapen een plek zo dicht mogelijk in de buurt te vinden, waarbij mijn knieën, maag en als ik niet uitkijk hoofd niet ontzien worden. Ik roep ‘hee’, ‘niet doen’ en &*(*)$#$@!!!, wat zelden echt helpt natuurlijk. Dus meestal loopt het er op uit dat ik de hond maar in zijn nekvel grijp om hem terug tussen mijn man en mij in te gooien en geef de kat een lel naar mijn andere kant. Dat helpt redelijk, de hond vleit zich lekker tussen mijn en mij, de poes zoekt een plek aan de andere kant op mijn kussen, liefst boven op mijn haar. En ik, ik lig klaarwakker ende vol stress tussen de huisdieren geperst te wachten tot de hartkloppingen minder worden ..
Tja, het is een slaapritueel van drie keer niks. Maar moet bekennen, als mijn man zich naar me omdraait en iets liefs mompelt, de hond genoeglijk ende genietend aan de ene kant in mijn armen ligt en de poes luid spinnend aan de andere kant nog wat dichter tegen me aan kruipt, voel ik me altijd weer even de gelukkigste mens op aarde.
Zou het bijna vergeten, fijne kerstdagen nog iedereen!!!
In 2007 kocht ik een computer die ik binnen dertig dagen geheel afbetaalde. Wat ik niet wist, was dat ik vervolgens een doorlopend krediet van 1250 euro er bij cadeau kreeg. Nooit een overzicht van gezien ook, ik ontving alleen nog wat reclame. We kwamen er achter bij de eerste BKR check voor de hypotheek.
Al tel ik voor de hypotheek helemaal niet mee, zijn we getrouwd en een hypotheekverstrekker houdt natuurlijk niet zo van geregistreerde kredieten. Dus belde ik een rondje, verstuurde de maatschappij netjes een aantal brieven dat het saldo op nul stond, niets verrekend hoefde en de hele handel was opgezegd. Tegelijkertijd werd het krediet meteen afgemeld bij de BKR. Alle bewijzen gingen voor de zekerheid richting het bureau wat de acceptatie verzorgt voor de hypotheekverstrekker en deze ging rap akkoord. Iedereen blij. Even alle stukken door de molen halen en we konden aan de slag.
Toch niet. Na een week kwam men op de acceptatie terug. Men wilde bewijs van aflossing van het niet gebruikte krediet. Tja, erm .. hoe kan ik dat bewijzen? Dat wist men daar ook niet, het interesseerde ze ook weinig hoe ik dat ging doen, als ik het maar deed. Er werd drie dagen druk gebeld en gefaxt tussen hypotheker, acceptant en ondergetekende maar toen hadden we ook wat, er werd alsnog geaccepteerd. Nog maar enkele dagen en dan zou alles officieel goedgekeurd en afgerond zijn. Opnieuw hoera!
Toch niet. Na ruim een week kwam men wéér terug op de acceptatie! Nu wilde men bewijs dat ik het krediet werkelijk niet had gebruikt. Hoe ik dát dan moest gaan bewijzen, wisten ze alweer niet. Maar ik moest en zou bewijs leveren. Waarom? Misschien had ik het krediet toch gebruikt, geld geleend van familie of vrienden om het af te betalen en dan had ik maar mooi stiekem een ongeregistreerde schuld en wie weet hoeveel betalingsproblemen dat in de toekomst op zou gaan leveren. Bewijzen dat ik geen geld van familie of vrienden had geleend was ook voldoende. Pardon?! Zal ik gelijk even bewijzen dat ik <i>geen</i> gok verslaving heb of iets?
Het duurde bijna anderhalve week bellen, schrijven, rondvragen, verklaringen op schrift afgeven en behoorlijk, behoorlijk gestrest raken. Het kon toch niet bestaan dat een hypotheek geweigerd werd omdat ik niet zou kunnen bewijzen dat ik niet stiekem van familie geld leen? De hypotheker verzekerde me dat de hypotheek zeker rond zou komen. Maar het voorbehoud van financiering moest inmiddels verlengd worden en we hadden al twee keer eerder een feestje gevierd dat alles rond was, we durfden er niet zo op te vertrouwen. Uit pure armoede overlegde ik het saldo van mijn spaarrekening, in de hoop te kunnen laten zien dat ik geen geld van familie of vrienden nodig had gehad, zou ik het krediet wel gebruikt hebben. Dat leek de zaken nog erger te maken. Men wilde daarop precies weten hoe ik aan het spaarsaldo was gekomen?! Wij waren verbijsterd. Bij de hypotheker kwam inmiddels stoom uit de oren. Dit had men nog niet eerder meegemaakt.
Afgelopen vrijdag zocht de hypotheker het dan ook hogerop, diende een klacht over de gang van zaken in en dreigde uiteindelijk alles terug te trekken en naar een andere hypotheekverstrekker te stappen die naar hun zeggen meteen zou accepteren. Dat laatste hielp. Onder veel gemor en uitleg dat banken tegenwoordig niet voorzichtig genoeg konden en wilden zijn, ging men akkoord. En nu écht.
Yay!!!!
Vanaf maandag gaan we de huur opzeggen, inpakken, verhuisberichten versturen, werkzaamheden en verhuizing inplannen, kleurtjes uitzoeken en meer van dat. Nog anderhalve maand!
Vooral moet ik ontstressen, loslaten, positiever en luchtiger tegen zaken aan kijken, meer bij de dag leven en meer van dat. Relaxter worden. Een fijnere manier vinden van omgaan met het leven zeg maar. Nog best moeilijk, zeker nu ik behoorlijk onzeker en angstig ben van de gebeurtenis afgelopen kerst.
Nou zal ik geen uitzondering zijn, u allen loopt natuurlijk ook tegen stress en moeilijkheden aan. Maar wellicht heeft u een betere manier gevonden er mee om te gaan. Dus dacht ik advies bij u in te winnen.
Hoe gaat u om met stress, problemen en gebeurtenissen? Wat geeft u ontspanning en rust?
Nou ja, in plaats van gourmetten en naar een feesje met kerst, kreeg ik afgelopen donderdag een klein hartaanval en belande op de hartbewaking. Vrijwel hetzelfde als me eind 2005 gebeurde eigenlijk. Hartfilmpjes, longfoto’s, saturatie (zuurstof) en de hele handel zagen er goed uit, mijn longen bleken zelfs prima te zijn voor een niet-roker (en ik rook). Alleen de bloedtesten lieten zien dat het hart zich even niet zo welgevallig gedragen had. Oorzaak vermoedelijk toch weer stress, al moet ik nog flink gescanned worden.
Eigenlijk had ik minstens tot maandag moeten blijven maar ik had ‘geluk’. Mijn eigen cardioloog deed gisteren ronde en wist nog van mijn historie af, het ging verder best weer goed en ik heb alle dagen aangegeven dat ik erg, erg graag naar huis wilde. Dat mocht dan ook gisteren. Onder strikte instructies. Rustig aan, al mijn medicijnen braaf nemen, rustig aan dus, echt al mijn medicijnen nemen, een spuitje voor onder de tong bij me houden en onmiddelijk terug als er iets mis gaat. Maandag afspraken maken voor een onderzoek wat ik niet kan uitspreken en als dat goed verloopt, begin februari terug naar de cardioloog om goed te bespreken hoe dit nu verder moet.
Overigens verliep mijn ontslag natuurlijk geheel in CiNNeR-stijl. Spiegelglad ijs had zich vermomd als plasje water en u kunt het wel raden nietwaar … nog op het ziekenhuisterrein maakte ik een enorme smak. Tasje medicijnen lag tien meter verderop in de bosjes maar gelukkig brak ik niets. Loop nu alleen nogal mank maar allee, zoveel mag ik toch niet doen.
Hoewel we ons kapot hebben staan lachen om de valpartij en ik het als goed teken beschouw dat ik zo snel naar huis mocht, vind ik het zelf wel wat griezelig hoor. Ben bovendien net als de vorige keer enorm moe en emotioneel, huil om alles wat los en vast zit. Verpleging was daar dan weer blij mee, hoe meer emoties ik los huil de beter blijkbaar. Enfin, mijn eerste les in loslaten, ontspannen, relaxen en rustig aan doen.
Aanvankelijk zou het een formaliteitje zijn of dat was het eerste idee begin november. Op dinsdagochtend – want gratis – zouden we met getuigen even naar het gemeentehuis rennen waar we alleen mochten tekenen om vervolgens gezellig te gaan ontbijten ergens. Eventjes papieren verzamelen en in ondertrouw, zo geregeld allemaal. Maar bij het in ondertrouw gaan bleek al snel dat meer mensen gaan voor de gratis en dus zaten de dinsdagochtenden vol tot en met maart. Dat duurde ons te lang en we informeerden naar een andere relatief goedkope optie.
We hadden puur geluk. Enkele ambtenaren hadden verkeerde bedragen doorgegeven voor een specifieke trouwzaal en dan mogen die bedragen niet in rekening worden gebracht. Dat gold alleen voor december maar hee, we hadden haast dus dat kwam mooi uit. Voor we met onze ogen konden knipperen kregen we een trouwzaal, een ambtenaar van de burgerlijke stand, een ceremonie en een tijdstip naar keuze aangeboden en was van alles mogelijk. Voor een spotprijsje, het enige wat in rekening gebracht mocht worden was de trouwambtenaar.
En wat doe je dan? Wij riepen stralend ‘ja graag’ en ‘leuk’. Planden de eerste mogelijke dag na de verplichte periode van ondertrouw. Bedachten dat als het dan toch mogelijk was ringen uit te wisselen, we wel graag ringen wilden om uit te wisselen. Dat we dan wel toegesproken wilden worden. Dat we toch iets leukers aan wilden trekken dan een spijkerbroek met slobbertrui. Dat een klein feestje na toch wel erg leuk is. Pas ergens halverwege bedachten we dat twee weken niet gek veel is om allerlei in te regelen.
Maar goed, decemberse koopzondagen, kortingen hier en daar, een lieve BABS, enthousiaste vrienden en het feit dat de eigenaresse van onze stamkroeg een goede vriendin is en haar hand niet omdraait voor een informeel feestje, brachten uitkomst en hielpen ons vrij soepel door de stress. Alles is wel geregeld, zo niet dan toch. En ach, als we maar getrouwd worden ..
Nog twee nachtjes slapen!
Kreeg er een chronische ziekte bij, werd 100% afgekeurd voor de WAO, daalde zestig procent in inkomen, mijn partner werd de werkeloosheid in gereorganiseerd en we verzopen in de financiële problemen. Mijn moeder overleed in onze armen, zesenveertig jaar en compleet gesloopt door chemokuren, operaties en vele, vele complicaties. Mijn vader probeerde achter haar aan te gaan door alcohol en verwaarlozing maar kon ik overhalen zich op te laten nemen in een psychiatrische kliniek, al nam hij me nog een tijd eigenlijk kwalijk dat ik hem niet dood had laten gaan. Toen hij opkrabbelde kreeg ik op de valreep voorstadium baarmoederhalskanker gesteld en werd met spoed geopereerd.
Dit is een jaar. Een jaar. Er waren al twee van zulke jaren aan vooraf gegaan. Er zouden nog zeven van zulke jaren volgen om tot de dag van vandaag te komen.
Het fysieke begin van het einde voor mijn vader was een galblaasoperatie. In plaats van dezelfde avond thuis op de bank te zitten, kwam hij door een nabloeding en complicaties op de intensive care terecht. Tegen alle kansen in overleefde hij het maar het zou het begin van vele complicaties en ziektes meer blijken. Uiteindelijk zo kapot van binnen, dat er geen leven meer was. Zo verlangend naar de dood, dat hij begin dit jaar beheerst zijn keel doorsneed. Hoe vaak heeft hij niet gezegd dat hij liever in die eerste operatie was gebleven? Wie had gedacht dat ik het nog zo roerend met hem eens zou raken op dat punt.
Vorige week werd op een echo van de buik een galsteen gevonden. Het is maar de vraag of die voor mijn klachten van het moment zorgen, maar het zou kunnen. En in dat geval is het voorstel om mijn galblaas operatief te verwijderen. Mijn galblaas.
Ik durf niet.
Ik wil het niet.
Misschien heb ik wel buikpijn omdat ik mijn buik er van vol heb. Letterlijk. Mijn buik vol heb van problemen en zwaarmoedige gevoelens. Van verwerkingsprocessen en depressieve periodes. En vooral van ‘moeten’, omdat er teveel is waar ik niet omheen kan…
Maar hoe moet het dan met de lopende kosten van het appartement zoals hypotheeklasten of servicekosten vroegen we de notaris eind januari. “Daarvoor doe je beneficiair aanvaarden he” zei hij met een glimlach over zoveel dommigheid van onze kant. “Die rekeningen worden op halt gezet tot de nalatenschap is afgewikkeld.”
Helaas, zo dom waren we niet blijkt nu. Want dat op halt zetten van lopende rekeningen tot de nalatenschap is afgehandeld, gaat puur bij de gratie van de facturerende organisatie. Wil deze organisatie meteen al geld zien dan is de erfgenaam – beneficiaire aanvaarding of niet – gewoon verantwoordelijk. Omdat het kosten zijn ‘die de erfenis in stand houden’.
Persoonlijk vind ik dat een volslagen bezopen regeling. Het betekent plat gezegd dat je alsnog failliet kan gaan. Niet aan de nalatenschap zelf maar aan de kosten bij de afwikkeling ervan. Het nut van beneficiaire aanvaarding ontgaat me dan ook in deze gevallen. Ok, sec krijg je geen schulden geërft, je maakt alleen verplicht nieuwe.
Nog erger vind ik het dat deze informatie werkelijk nergens te vinden is. Elke site die informatie geeft over ‘beneficiair aanvaarden’ of ‘aanvaarden onder boedelbeschrijving’ vertelt slechts optimistisch dat je nooit opgezadeld kan raken met schulden als je voor deze methode van erfen kiest. Sommige sites stellen zelfs dat het afwikkelen ‘hooguit een lichte belasting vormt voor de nabestaande’.
Nou, deze nabestaande ervaart het niet bepaald als lichte belasting maar als allesverslindende stress die mijn oren uit spuit. Het appartement van mijn vader komt binnenkort te koop en dan is het maar te hopen dat ik schuldeisers van lopende kosten ondertussen van mijn rug af weet te houden. Gaat het te lang duren voor de boel is verkocht, zou de bank zelfs kunnen besluiten om het appartement terug te nemen voor executieverkoop en blijf ik achter met de schulden die deze maanden ontstaan.
Het lijkt overigens een typisch nederlands denken te zijn: de erfgenaam als hebberig mens die vanzelfsprekend het onderste uit de kan wil. Zo mag je geen stap verzetten voor de verklaring voor beneficiaire aanvaarding door de rechter is toegekend. Onder het mom dat elk afzeggen van zelfs maar de tv-gids een teken is dat je als erfgenaam probeert de erfenis zo groot mogelijk te houden. Het resultaat is het omgekeerde: op het moment dat de verklaring op de mat ligt, wordt deze bedolven onder facturen waarvan de meeste niet meer ongedaan gemaakt kunnen en betaald moeten. Hetzelfde laken het pak wat betreft de lopende kosten. En ik moet zeggen, bedrijven gedragen zich er ook naar. Zodra de afwikkeling van de nalatenschap ter sprake komt, wil iedereen gisteren geld zien. En wordt simpel vergeten dat er ook nog verdriet bestaat om een overledene.
Ook belangrijk om aan te denken in geval van beneficiaire aanvaarding, is de erfbelasting. De erfbelasting wordt namelijk berekent over de waarde van de nalatenschap op de dag van overlijden. Dat betekent dat als in het gunstige geval blijkt dat de nalatenschap een positief saldo heeft maar gedurende de afhandeling kosten zijn gemaakt, het zou kunnen voorkomen dat er na afhandeling/vereffening van de nalatenschap minder overblijft dan aan erfbelasting betaalt dient te worden! Iets om rekening mee te houden.