Opa Buiswater leerde ik kennen als sociaal bewogen, politiek geëngageerde, sympathieke weblogger met veel humor. Later mocht ik ervaren dat zijn betrokkenheid niet alleen bij woorden op het internet bleef. In de moeilijkste periode van mijn leven op een moment dat ik het allemaal niet meer wist, stapte hij even mijn leven binnen en hielp mij en mijn familie op weg. Een weg die ons enorm veel gebracht heeft, praktisch maar nog veel meer emotioneel. Zo werd een anonieme weblogger iemand die een plekje in mijn hart veroverde.
Acht maanden geleden verscheen een afscheid op zijn log. Hoe hij het deed, deed hij het: hij vertelde dat hij kanker had en zou overlijden maar wist er nog een leuk, bijna grappig log van te breien. Ik las het pas enkele maanden later en al kenden we elkaar feitelijk nog steeds niet goed, kon ik wel janken. Wist niet eens of hij nog wel leefde. Tegen alle ongeschreven regels van de jolige sfeer in, gaf ik mijn eerlijke reactie in de hoop dat hij het nog zou kunnen lezen.
Gelukkig was hij er nog, stuurde hij daarna af en toe nog een teken van leven en bleek hij zich relatief goed te voelen. In december ontving ik nog een leuke mail en was hij – dus ik ook – overtuigd dat hij een paar fijne maanden aan zijn leven kon plakken. Dat heeft helaas niet zo lang verder mogen duren. Vanavond las ik de In memoriam Opa Buiswater. Hij is 29 januari jongstleden op 58 jarige leeftijd overleden.
Ja Opa, dat had jij een stuk leuker beschreven. Maar je weet, ik ben nu eenmaal niet zo goed met de dood. Rust zacht lieverd of wie weet, geniet je nu ergens anders...
