Tag: Trouwen

'Trouwdag'

Tien december 2009. Ok, we kwamen er een kwartier voor tijd achter dat we het verkeerde adres hadden dus feitelijk niet wisten waar we gingen ‘trouwen’ (had u anders van ons verwacht dan?) maar het was van A tot Z echt een perfect geweldige dag!  De ceremonie was intiem, emotioneel, mooi, leuk met soms een beetje verdriet maar bovenal goed in balans. Oftewel: Iedere keer als ik dacht dat ik een hysterische huilbui niet meer zou kunnen onderdrukken, schakelde onze ‘BABS’ over op een vrolijkere noot en zo bleven de tranen redelijk beheerst. Dat was bij enkele van onze getuigen wel anders trouwens, maar het waren positieve tranen. Over het geheel was het voor mijn man – hoei, dat is nog even wennen hoor – en mij erg intens.

Verder kan ik vertellen over de mooie, emotionele toespraak van vriendin Y. bij de warme chocolademelk met slagroom. De evenzo mooie en emotionele toespraak van vriendin S. bij de MacDonalds. De glitters en champagne met chique (en overheerlijke) aardbeidjes op de rand van het glas, bij binnenkomst van het feestje achterop. De poster met foto’s van ook mijn ouders die vriendin P. gemaakt had, zodat ze er toch een beetje bij waren voor me.  De twee indrukwekkende kunstwerken die we kregen. Een weekend in de bruidsuite van het eftelinghotel begin januari, van vele vrienden tezamen. Lachen en roze wolken door de hele dag heen. Maar hoe uitgebreid en gedetailleerd ik er ook over zou vertellen, het zou toch niet omschrijven hoe we deze dag ervaren hebben.

Ondanks of misschien juist door de vele problemen en zware verliezen die we bijna van begin van onze relatie hebben gekend, zijn we altijd zeer hecht en verbonden geweest. Al is het een zware last om op zijn schouders te leggen, denk ik dat ik het zonder Stefan niet gered had. Maar toen mijn vader vier januari dit jaar zelfmoord pleegde, werd het teveel. Brak er in elk van ons iets en leek de dag dat we ons weer een beetje gelukkig en zonnig zouden voelen, verder weg dan ooit. Het geregistreerd partnerschap zou daarom ook een formaliteit zijn. Wel bijzonder voor ons tweeën maar vooral bedoeld om de zakelijke kanten in onze relatie te regelen. We wilden het niet echt vieren, we wisten gewoon niet meer hoe.

Anderen wisten dat wel. Wilden het graag, gunden het ons zo. Fluisterden het ons in, maakten ons steeds enthousiaster, werkten samen, organiseerden zich in absurd korte tijd wezenloos en gaven ons niet alleen een mooie toespraak of een mooi huwelijkskado. Ze gaven ons de spirit het bijzondere en het zonnige weer even te zien. Goten dat allemaal samen in een prachtige dag. Het verdriet en gemis er wel in verwerkt maar vooral een dag vol liefde, vrolijkheid en roze wolken. Het was lang geleden dat we ons zo gelukkig hebben gevoeld. En dat is toch het allerbelangrijkste van zo’n dag.

Wees gerust dat er nog genoeg te verwerken is en er best nog zware logs zullen volgen. Maar nu zitten we nog even in de wolken en dat neemt niemand ons meer af…

Bij de weg: de foto’s heb ik zelf nog niet, u zult even geduldig moeten zijn.

Met special tnx aan Peet van de Heksenketel, die binnen vier dagen iedereen heeft weten te verzamelen én het huwelijkskado heeft weten te regelen.

Comments (19)



Trouwen op zijn ADHD's

Aanvankelijk zou het een formaliteitje zijn of dat was het eerste idee begin november. Op dinsdagochtend – want gratis – zouden we met getuigen even naar het gemeentehuis rennen waar we alleen mochten tekenen om vervolgens gezellig te gaan ontbijten ergens. Eventjes papieren verzamelen en in ondertrouw, zo geregeld allemaal. Maar bij het in ondertrouw gaan bleek al snel dat meer mensen gaan voor de gratis en dus zaten de dinsdagochtenden vol tot en met maart. Dat duurde ons te lang en we informeerden naar een andere relatief goedkope optie.

We hadden puur geluk. Enkele ambtenaren hadden verkeerde bedragen doorgegeven voor een specifieke trouwzaal en dan mogen die bedragen niet in rekening worden gebracht. Dat gold alleen voor december maar hee, we hadden haast dus dat kwam mooi uit. Voor we met onze ogen konden knipperen kregen we een trouwzaal, een ambtenaar van de burgerlijke stand, een ceremonie en een tijdstip naar keuze aangeboden en was van alles mogelijk. Voor een spotprijsje, het enige wat in rekening gebracht mocht worden was de trouwambtenaar.

En wat doe je dan? Wij riepen stralend ‘ja graag’ en ‘leuk’. Planden de eerste mogelijke dag na de verplichte periode van ondertrouw. Bedachten dat als het dan toch mogelijk was ringen uit te wisselen, we wel graag ringen wilden om uit te wisselen. Dat we dan wel toegesproken wilden worden. Dat we toch iets leukers aan wilden trekken dan een spijkerbroek met slobbertrui. Dat een klein feestje na toch wel erg leuk is. Pas ergens halverwege bedachten we dat twee weken niet gek veel is om allerlei in te regelen.

Maar goed, decemberse koopzondagen, kortingen hier en daar, een lieve BABS, enthousiaste vrienden en het feit dat de eigenaresse van onze stamkroeg een goede vriendin is en haar hand niet omdraait voor een informeel feestje, brachten uitkomst en hielpen ons vrij soepel door de stress. Alles is wel geregeld, zo niet dan toch. En ach, als we maar getrouwd worden ..

Nog twee nachtjes slapen!

Comments (20)



Wat een lieve BABS

Vanavond kregen we bezoek van BABS, de Buitengewone ambtenaar van de burgerlijke stand die ons zal gaan trouwen. En moet bekennen dat ik er bij voorbaat erg tegenop zag. Gewoon het idee dat een vreemde mevrouw op onze bank zou gaan zitten om ons ‘uit te horen’ over ons… De enorme stapel aan professionals die betrokken hadden moeten zijn bij de dood van mijn vader maar ons grondig in de steek hebben gelaten het afgelopen jaar, hebben diepere sporen achtergelaten dan ik dacht.

Maar hoe anders kan het lopen. Hoe goed kan het lopen. BABS bleek een veelzijdige en bewonderingswaardige vrouw. Sprankelend, positief met gevoel voor mensen en vol mooie ideeën klikte het al bij binnenkomst.  Ze hoefde ons niet uit te horen, we vertelden over alles en nog een beetje meer. Niet alleen de leuke dingen en de fijne tijden maar juist ook over obstakels, verdriet en gemis. Voor het eerst dit jaar zat er een ambtenaar tegenover ons die luisterde. Ons werkelijke hoorde. Ons het gevoel gaf dat er een fijne dag op stapel staat waar ze voor ons iets moois van gaat maken.

En ze was nog veelzijdiger dan dat. Ze bleek eerder uitvaartonderneemster geweest te zijn met gevoel voor nabestaanden en hun verdriet maar ook noden. Liet me zien hoe het afscheid van mijn vader had kunnen zijn. Had moeten zijn. Waar inmiddels onze knopen zitten en muren staan. En al kunnen we niet terug in de tijd en kunnen we dat afscheid niet over doen, het gesprek gaf me iets wat ik bijna niet kan omschrijven. Misschien de kans om op een prettige, mooie manier over de zelfdoding van mijn vader te kunnen praten. De fouten, conflicten, weerstanden en boosheid om derden hadden mijn mijn vaders dood zo lelijk gemaakt. Lelijkheid die er niet had moeten zijn. Die me overschaduwd heeft. En zij een stukje kon wegnemen.

Met recht een ‘buitengewoon’ ambtenaar …

 

Comments (11)



In ondertrouw

Dat was gisteren. En de minimale periode voor ondertrouw is twee weken. En wij hebben beiden ADHD. Dus u raadt het al ..

Donderdag tien december om kwart over drie gaat ‘het’ gebeuren!

*Stiekem nerveus is*

Comments (23)



Powered by WordPress & theme based on Lovecraft