Ja ik weet het, in den beginnen zat ik vol zelfspot, lachte regelmatig om mijn ziektes en blogde een hoop onzin met af en toe een wat meer serieus schrijfsel. En ja ik weet het, mensen hebben sinds een aantal jaren de indruk dat ik ‘wel erg negatief’ geworden ben. Dat het me steeds slechter vergaat. En dat ik op weg ben om zo ongelukkig mogelijk te stranden. Bewust, menen veel mensen in mijn omgeving. In Nederland vergissen mensen zich wel vaker dat geluk een keuze zou zijn. Het is al langer een reden om me te ontvrienden of me ronduit te bekritiseren voor problemen die ik mee draag. Vaak niet eens omdat ik er veel over vertel maar omdat mensen het merken. Het op mijn blog lezen. En me weinig gezellig vinden.
Meerdere malen heb ik hiervoor mijn excuses aangeboden op mijn blog. Veel, veel vaker heb ik me verontschuldigd tegen vrienden, kennissen en zelfs vreemden. Sorry dat ik niet uitsluitend een vrolijke noot in ieders leven ben, ongeacht wat ik op mijn bord heb liggen. Nog meer sorry dat ik ‘raar’ ben geworden van alles wat ik heb mee gemaakt. Het spijt me verschrikkelijk dat ik niet alleen maar leuke verhalen te vertellen heb. En ik meende het iedere en elke keer. Ik voelde me serieus rot dat ik een stoorzender was voor anderen en me niet over mijn shit heen kon zetten.
Inmiddels is er een complexe post traumatische stress stoornis gesteld. En een van de eerste dingen die ik op mijn hart gedrukt kreeg, was dat ik niet raar, vreemd, verknipt of negatief ben. Dat ik niet extreem reageer op normale situaties maar volkomen normaal reageer op extreme situaties.
Daarnaast kreeg ik op mijn hart gedrukt dat ik nooit, nooit, nooit mijn excuses aan hoef te bieden. Niet voor het feit dat ik verscheidene trauma’s heb doorstaan en overleefd, alsook niet dat ik de gevolgen van trauma met me mee draag.
Ik geef eerlijk toe dat ik nog moet wennen aan deze insteek. Maar ze hebben natuurlijk gelijk.
Vandaar geen verontschuldiging deze keer maar een simpele update. Het komende jaar ga ik aan de slag met mezelf en traumatherapie. Dat houd mij bezig en dat zal stevig weerklinken in mijn weblog. Waarschijnlijk niet wat me exact is overkomen, er zit zelfs aan mijn openhartigheid een grens. Zie het als een kijkje in de wereld van iemand met een post traumatische stress stoornis die tegelijkertijd de wereld van mensen zonder post traumatische stress leert kennen.
En mensen die denken dat dat negatief is, dat is het niet. Soms moet een mens nu eenmaal diep gaan om vooruit te komen. Een positiever doel kan ik voor mijzelf niet bedenken.