Tag: Vrijheid

Klungelen met E-motion

Tot mijn verrassing en in tegenstelling tot de heldere tekst in de aanvraag bleek afgelopen vrijdag dat mijn rolstoel van de WMO een transport rolstoel is. Oftewel, een vervoersmiddel om van A naar B te geraken, niet geschikt om zelfstandig mee de hort op te gaan of uren tot dagen in door te brengen. Geen wonder dat ik zelfstandig letterlijk geen meter vooruit wist te komen en de stoel zelfs voor mijn man op den duur wat zwaar werd om voort te duwen. Maar goed, het feit dat ik al snel een tennisarm en een rammelende schouder opliep was natuurlijk ook geen teken dat ik er ver mee zou komen.

Dus mocht ik afgelopen vrijdag op revalidatie een rolstoel met e-motion wielen proberen. Ik werd bij voorbaat gewaarschuwd dat de wielen reageren op de minste beweging en daar was geen woord van gelogen. Het betekent niet alleen dat je makkelijk en snel vooruit kan, het betekent ook dat je bij elke verkeerde beweging tegen de muur of een paar scheenbenen aan zit. Hortend en stotend rollend en remmend  alsof ik voor de allereerste keer op een fiets zat, wist ik peentjes zwetend op de gang te geraken. Na wat extra instructies hoe dit het handigste aan te pakken, kwam ik redelijk recht door de gang heen en kreeg ik er wat vertrouwen in. De eerste hoge stoep (met oprit) buiten was dan weer uitermate griezelig. Jawel, ik heb kiepwielen en inderdaad, ik zal niet snel achterover mieteren. Maar hee, ik zie die kiepwielen niet! Het was als zo’n therapie sessie om vertrouwen in je omgeving te krijgen, waarbij je jezelf zonder aarzelen naar achteren in de armen van je partner moet laten vallen. Alleen dan zonder partner! Ik vertrouwde het dus niets en de mentale drempel was vele malen hoger dan de stoep waar ik op wilde komen. Net toen ik het bijltje erbij neer wilde gooien, liet de mijnheer van Welzorg lachend merken hoever de stoel naar achteren kan kantelen (woeaaaahhhh!) dus dat de stoep heus wel haalbaar was. En inderdaad, uiteindelijk bleek ik het – net als miljoenen andere rolstoel gebruikers – prima voor elkaar te kunnen krijgen.

Fijn, dan hoef ik nog niet aan de joystick namelijk. Iets waar ik stiekem toch wel veel moeite mee had omdat het – hoe dom en fout het ook klinkt – me zo gehandicapt doet voelen (Ja, de ergotherapeut lacht me ook regelmatig uit). En hopelijk houdt het mijn armspieren wat langer goed. Kreeg wel nog even op mijn lazer omdat ik was ‘vergeten’ te vertellen dat ik wat gevoelsstoornissen in mijn handen heb de laatste tijd. Ik hoop eigenwijs dat het door de kou komt, wat echt wel kan schelen.

Het blijft nog even spannend. Want dat ik de e-motion wielen mocht proberen wil niet zeggen dat de gemeente het ook daadwerkelijk goed gaat keuren. Meteen een oefening in geduld, de aanvraag is vorig jaar november in gang gezet. Hopelijk verloopt de laatste stap ietsje sneller en zoef ik binnenkort door de straten heen.

 

Comments (16)



Marktwerking in de zorg een farce

Je bent in Nederland vrij om te wisselen van huisarts, naar een huisarts naar keuze. Mits:

  • de huisarts naar keuze niet in dezelfde praktijk werkt als de huidige huisarts, dat zou onderling scheve ogen kunnen opleveren (want artsen kunnen het niveau van schoolplein niet ontstijgen?).
  • er de afgelopen zes maanden geen contact is geweest met de huisarts van keuze in de hoedanigheid van invaller, om redenen die mij totaal onduidelijk zijn,
  • u niet al een huisarts binnen de gemeente heeft, tien tegen een dat elke andere praktijk plotseling verklaart ‘vol’ te zitten en zodoende ‘mag’ weigeren,
  • er geen huisarts dichterbij is, dan ligt die voor de hand in verband met visite rijden,
  • de nieuw gekozen huisarts bereid is om bestaande behandelingen of begeleiding over te nemen, met name begeleiding van zeldzame aandoeningen wil er nog wel een weigering volgen (of om u in te schrijven of de behandeling).

Het is in Nederland überhaupt niet mogelijk om per bezoek of per aandoening te beslissen voor de een of de andere huisarts, de huisarts waar u bent ingeschreven heeft u het simpelweg mee te doen.

Zie hier het merkwaardige resultaat van zogenoemde ‘marktwerking’ in de zorg. Waar de consument in de praktijk vrijwel geen keuze heeft en dus de arts op geen enkele manier hoeft te concurreren. Niet op prijs, niet op kwaliteit, niet op extra voorzieningen. In het slechtste geval kan een huisarts u totaal niet serieus nemen, u volkomen onbeschoft bejegenen en u allerlei onthouden en moet u maar zien hoe u nog aan een goede nachtrust komt.

In het overige deel van de zorg, is het niet veel beter gesteld. Elk ziekenhuis en elke specialist liggen in theorie binnen uw bereik, behalve dan dat huisartsen, ziekenhuizen, specialisten en zorgverzekeraars eerst een voorkeur aangeven waar u zich toch meestal maar in heeft te schikken. Zelfs een second opinion levert veelal weinig op, aangezien de behandelend arts er toestemming voor moet geven. U kunt niet kiezen voor het medicijn wat u het beste bevalt, dat wordt voor u bepaald van zorgverzekeraar tot apotheek als de overheid het niet al bij voorbaat heeft vastgesteld aan de hand van vergoedingen. Er zijn enkele takken van sport die meer vrijheid pretenderen, maar daar blijft het dan ook bij: pretenderen. Zoals u in theorie voortdurend kan wisselen van tandarts en bij elke handeling de goedkoopste of beste tandarts zou kunnen kiezen, maar de tandartsen dat in de praktijk om zeep helpen door dat gedrag simpelweg te weigeren. Bent u afhankelijk van de WMO, hebben ambtenaren contracten afgesloten en is het graag of niet. Heeft u zich niet rond uw dertigste ingeschreven bij een verzorgingshuis naar keuze, moet u maar zien waar u ‘geplaatst’ wordt. Het is zelden de bedoeling dat u aangeeft een andere thuishulp te willen, ook niet als deze efficiënter werkt en goedkoper is.

Natuurlijk is het gebrek aan keuze niet alleen kommer en kwel. Voor elk uitgedacht systeem is vast wel iets te zeggen. Maar is het niet tegelijkertijd de reden dat marktwerking in de zorg in Nederland gewoon een farce is?

 

Comments (6)



Powered by WordPress & theme based on Lovecraft