Vorige week kreeg ik voor een tweede maal in korte tijd een EMG (elektromyogram). Wat neerkwam op veertig minuten in een benauwd washok zonder afleiding – behalve mijn man gelukkig – met benen en armen in een waterbak wachten tot alle lichaamsdelen netjes 37 graden warm waren om me vervolgens een kleine anderhalf uur te laten martelen door middel van stroomstootjes, aanprikken van spieren en dichtdrukken van een geraakt bloedvat onder het mom ‘wie gebruikt er tegenwoordig nog pleisters’.
Pijnlijk maar te doen, was ik er fysiek vrij snel weer van opgekrabbeld. Maar op een of andere manier raak ik erg emotioneel van dit onderzoek en gaat dat langer mee. Als een borderliner die zich snijdt om te voelen, leveren de stroomstootjes me meer gevoelens op dan concrete gedachtes aanleiding voor geven. De dagen na het onderzoek doorsudderend tot spontane huilbuien, supersnelle humeurswisselingen en enkele woede aanvallen.
Vraag me af of dit een normale bijwerking van het EMG is of dat ik wellicht stiekem nog heel wat te accepteren en te verwerken heb …
Overigens kreeg ik deze keer nog geen uitslagen, acht februari hoor ik waaraan en waaraf. Wordt vervolgd dus.
