Tag: Ziekenhuis

De fanclub van neuroloog Jansen Steur in beeld en geluid

Vandaag was het nieuws gevuld met verontwaardiging uit de wereld van de neurologie, zorgverzekeraars en patiënten verenigingen over gisteren gedane uitspraken van neuroloog Rien Vermeulen, die de neuroloog from hell Jansen Steur wilde verdedigden. U weet wel, de neuroloog die in de grootste strafzaak in de Nederlandse medische geschiedenis 21 aanklachten tegen zich gesteld ziet en menig leven compleet heeft verwoest met ernstige verkeerde diagnoses en verkeerde behandelingen, tot mogelijk onnodige hersenoperaties aan toe. Hoewel ik blij ben dat het verhaal een flinke staart lijkt te gaan krijgen voor dhr. Vermeulen, was ik toch ook zwaar teleurgesteld. Teleurgesteld, omdat men vrijwel uitsluitend verbolgen lijkt te zijn over de uitspraken van dhr. Vermeulen dat ook hij wel eens andere diagnoses en hogere testscores heeft gebruikt bij aanvragen richting zorgverzekeraars om de patiënt te helpen medicatie of hulpmiddelen vergoed te krijgen.

Dat dhr. Vermeulen tegen alle verwoeste levens van patiënten in deze Jansen Steur verdedigd, zegt dat het allemaal wel mee valt, stelt een strafzaak absurd te vinden, meent dat deze neuroloog het niet kon helpen dat hij een verslaving had en hem bovendien betiteld als ‘steengoede neuroloog’, heb ik – vandaag althans – niemand over gehoord. Blijkbaar heeft opnieuw niemand oog voor de patiënt en gaat het voornamelijk om eventueel teveel betaalde centen.

Mij raakte het in elk geval als een mokerslag. Hoewel het bij mij gaat om te milde doch compleet verkeerde diagnoses, het nalaten van specifieke, voor de hand-liggende onderzoeken en een absurde, soms compleet onbeschofte desinteresse waardoor een vitamine B12 deficiëntie met neurologische schade en een erfelijke, progressieve, neurologische spierziekte mijn gehele leven tot mijn negenendertigste over het hoofd zijn gezien, herkende ik het type arts a la Vermeulen onmiddellijk. Het arrogante type wat meent dat artsen alles per definitie beter weten en fantastisch goed doen. Alles wat mis gaat is nooit hun schuld maar ligt altijd ter verantwoordelijkheid van anderen of ‘kan nu eenmaal gebeuren’. De dingen die hij opzettelijk verkeerd heeft gedaan, verhaalt hij relaxt over alsof het om een mooie kwajongensstreek gaat met o zo goede intenties. Die goede intenties breien in zijn ogen alles goed wat strafbaar krom is. De patiënt onzichtbaar in de schaduw van zijne geweldigheid.

Zulke mannen en vrouwen hebben mijn leven jarenlang verstierd op elk vlak denkbaar, stevige extra schade aan mijn gezondheid toegebracht en me achtergelaten met een fors trauma. Mag ik me gelukkig prijzen dat ik het kan navertellen.

Ik wil u wel bekennen dat ik bij de uitzending de ogen uit mijn kop heb zitten janken. Hoe moet dat zijn voor de gedupeerden van Jansen Steur wiens levens nog veel verder verknald zijn geraakt dan het mijne? Of de nabestaanden van de patiënten die het niet meer na kunnen vertellen?

Comments (3)



Let op je Eigen Risico en laks declaratie gedrag

De eerste maanden van dit jaar heb ik twee neurologen in twee verschillende ziekenhuizen, een gynaecoloog, een internist, een revalidatie arts en in het kader van revalidatie een maatschappelijk werker, fysiotherapeut, ergotherapeut en orthopedisch schoenmaker bezocht. Verder heb ik een rits aan allerhande onderzoeken ondergaan en wordt elke drie maanden mijn bloed gecontroleerd op allerlei aan stofjes. Toch is mijn eigen risico deze week pas op gesoupeerd en toen ik de facturen nakeek, kon ik alleen declaraties van de apotheek daarop terug vinden. Oftewel, geen enkel ziekenhuis of specialist heeft ook maar één euro gedeclareerd.

Nu is dit niet nieuw. Het lijkt bijna standaard dat ziekenhuizen gerust een jaar of langer na consult, onderzoek of behandeling pas een declaratie indienen bij een verzekeraar. Maar met het stijgende eigen risico, kan dat mensen wel in de problemen brengen. Zo kan het makkelijk gebeuren dat iemand een forse rekening aan het eind van het jaar ontvangt of ineens geconfronteerd wordt met een factuur van een jaar eerder. Deze moet vanzelfsprekend gewoon betaald maar een betalingsregeling krijgen over een jaar wat voorbij is, kan je wel vergeten!

Dat u het weet ..

 

Comments (6)



Afbreken Roosendaals ziekenhuis doe je zo

Ondanks het feit dat het St. Franciscus ziekenhuis Roosendaal een prachtig centrum voor verloskunde kent waar vanaf 2012 alle zorg rond zwangerschap is geconcentreerd , hebben de directies van het St. Franciscus Roosendaal en het Lievenberg ziekenhuis Bergen op Zoom plannen vanaf 2014 bevallingen alleen nog plaats te laten vinden in Bergen op Zoom. Zogenoemd vanwege verhogen van de kwaliteit van zorg in de regio door specialisatie en concentratie van zorg, maar dat lijkt de burger toch stug. Immers doet het de kwaliteit weinig goed als je voor een bevalling van het ene ziekenhuis naar het andere gebracht moet worden of met complicaties bij een thuisbevalling een eindje verder gereden moet worden. Voor dorpen in de omgeving betekent het zelfs dat men éérst langs het St. Franciscus Roosendaal komt – men kan letterlijk naar patiënten zwaaien vanaf de snelweg – maar men minimaal een kwartiertje door moet om te mogen bevallen. Wat ook niet zal bijdragen aan enige kwaliteit is het feit dat de verloskundige de aandacht tussen twee steden moet zien te verdelen en aardig in de problemen kan komen in verband met aanrijtijden. Overdag wordt helemaal drama verwacht, de snelweg tussen genoemde steden staat regelmatig potdicht en men vreest een verhoging aan ‘snelwegbevallingen’.

Zorgde dit bericht eind januari 2012 al voor de nodige onrust, stapelen de onrustbarende berichten zich inmiddels op. Personeel ziet aankomen dat als de bevalling toch in Bergen op Zoom moet gaan plaats vinden, de overige zorg rond zwangerschap dan ook richting Bergen op Zoom zal gaan. Dan is het nog maar een kleine stap voor kinderartsen eveneens richting Bergen te vertrekken.Wat zal resulteren in minder verrichtingen van allerlei specialismen met het risico dat die op den duur mee zullen verdwijnen. Nog erger bleek uit een motie tegen deze plannen vanuit de Roosendaalse gemeenteraad, dat er tevens plannen bestaan de spoedeisende hulp eveneens te verplaatsen van Roosendaal naar Bergen op Zoom.

En zo wordt tussen neus en lippen door een ziekenhuis – wat nota bene net klaar is met zeer omvangrijke uitbreidingen – tot de grond toe afgebroken. Onder het mom dat dit grandioos goed ende wenselijk is voor de patiënt en kwaliteit van zorg, waar we allemaal weten dat het simpelweg bezuinigingsmaatregelen zijn. En een voorschotje op mogelijke winstuitkeringen in de toekomst …

Comments (4)



Geef me de tijd

En toen was er ineens de specialist. Een sympathieke man, een geïnteresseerde man, een man met veel verstand van zaken. Die niet naar mijn dossier keek maar geheel blanco mijn verhaal wilde horen. Die zonder meer aannam wat ik hem vertelde. Die – ook al maakt het geen enkel verschil voor de weinige behandeling die rest – alles uit de kast trekt aan onderzoeken om gewoon zoveel mogelijk te weten. Die werkelijk verklaringen en uitleg kon geven voor alles wat ik in negentien jaar ben gaan mankeren. Ze bestaan dus blijkbaar toch, goede artsen.

Helaas werd het ook pijnlijk duidelijk dat het niet zo ver had hoeven komen. Slechts een beetje oplettendheid of enkele simpele testjes hadden elke arts jaren terug op het goede spoor kunnen zetten. Sommige signalen stammen al uit mijn kindertijd. Zijn altijd al gezien en altijd verkeerd geïnterpreteerd of helemaal niets mee gedaan. De klachten waren typisch, het verloop was typisch, de familiegeschiedenis sprak boekdelen, de bijkomende complicaties wezen de weg al en zelfs de beschreven bijwerkingen in de bijsluiter van medicatie die ik vanaf mijn achttiende nodig heb, was op zichzelf al voldoende geweest om uit te vinden wat ik mankeerde. De beschrijvende misdiagnoses die ik wel kreeg, had dit wat ik mankeer voor uitgesloten moeten zijn, niet gebeurd. Nog erger, ben ik acht jaar geleden al vragen in de goede richting gaan stellen en heb ik getracht het simpele, goedkope bloedtestje te krijgen wat mijn mankement zou aantonen. Zelfs dat is nagelaten. Over gelogen om me ‘gerust te stellen’.

Zeker, er zijn wel wat positieve punten te benoemen. Er is nu wel bekend wat ik mankeer. Alles word nu uiterst serieus genomen en ik zal niet meer hoeven strijden voor elk flintertje zorg. Ik ben niet in een rolstoel beland en kan vrij aardig lopen. Er is wel hoop op iets aan verbetering, al zal dat jaren in beslag gaan nemen. Er is me geleerd hoe ik mezelf kan injecteren met vitamine B12 zodat ik dat thuis kan doen. En mocht het verloop in de toekomst gaan tegenvallen, is bekend waar dat door veroorzaakt wordt.

Maar goed, dat neemt niet weg dat ik behoorlijk aangeslagen ben. ‘Het’ in ‘het had niet zover hoeven komen’, behelst zo enorm veel. Ziek en beperkt zijn maar ook verliezen van capaciteiten, verplicht opgeven van dromen en ambities en zoveel niet meemaken wat ik had willen meemaken. Bovendien komen er bakken oud zeer boven drijven. Herinneringen aan al die keren dat ik werd verweten een aansteller te zijn, niet geloofd werd, denigrerend en onbeschoft behandeld ben of er weer werd gesuggereerd dat het ‘vast psychisch’ was. Stomme, pijnlijke opmerkingen als ‘je kan wel normaal lopen hoor’ of ‘je moet dingen gewoon doen, dan kan je het heus wel’. Kan niet uitdrukken hoeveel verschillende en intense emoties hiermee gepaard zijn gegaan.

En dan is er nog mijn vader. Die hetzelfde heeft gemankeerd als ik en nog een graad erger. Die net zo weinig er van wist als ik. Net zo weinig goed is bekeken en even onder behandeld is geweest als ik. Vier januari 2009 mankeerde hij zoveel dat hij niet verder wilde lijden en uit het leven is gestapt. Hij was pas 56 jaar. En stiekem vraag ik me af hoeveel er bij hem voorkomen had kunnen worden. Of de afloop een andere had kunnen zijn.

Natuurlijk ga ik dit verwerken. Hier kom ik wel overheen. Dan laat ik los waar ik niets meer aan heb en richt mijn blik weer naar voren in plaats van naar het verleden. Ga mijn stinkende best doen te verbeteren wat kan verbeteren en te accepteren wat nu eenmaal is. Prijs me gelukkig met mijn onnoemelijk lieve man, lieve huisdieren, lieve vrienden, ons leuke nieuwe huis en andere leuke dingen in het leven. Zal me weer gaan realiseren dat ik relatief aardig wat kan, dat ik het veel slechter had kunnen treffen en dat ik er niet slechter aan toe ben dan twee weken geleden. Eigenlijk beter, omdat ik nu verder kan met de juiste behandeling zonder weerstand van anderen.

Geef me gewoon even de tijd.

Het is duidelijk geworden dat ik een vrij ernstige polyneuropathie heb, in mijn geval vooral in de voeten en onderbenen. De isolatielaag rond de zenuwbanen is kapot en een ander deel van de zenuwbanen is afgestorven. Dit zorgt voor een gebrek aan prikkels of verkeerde prikkels richting de hersenen met een rariteitenkabinet tot gevolg. Er is een sterk vermoeden dat er enige aanleg is geweest door een erfelijke aandoening, maar een ongezien vitamine B12 tekort is de grootste veroorzaker. Van polyneuropathie maar tevens een scala aan andere klachten en problemen. De zenuwbanen die afgestorven zijn is geen verbetering meer op te behalen. Op de rest wellicht wel, door langdurig (jarenlang) frequent B12 injecties te blijven nemen. Verder is er sprake van een vitamine D deficiëntie en een vitamine B6 tekort, ook hier krijg ik supplementen voor.

Comments (8)



Geen kwaliteit maar chaos in de zorg

Volgende week gaat CZ zorgverzekeringen een lijst bekend maken met de volgens hen goede, matige en slechte ziekenhuizen op gebied van borstkanker. Zes ziekenhuizen die bestempeld worden als ‘slecht’, zullen zij tevens het contract mee verbreken. Volgens de zorgverzekeraar is dit een eerste stap naar meer kwaliteit, ziekenhuizen moeten zich zo specialiseren op de gebieden waarin zij goed zijn en afstoten waarin zij minder goed zijn. Elders liet CZ weten dat zij voor meer behandelingen zulke lijsten willen gaan publiceren.

Ik vraag mij af of deze stap wel meer kwaliteit gaat leveren. Een van de criteria die CZ hanteert betreft het aantal operaties per chirurg per jaar. Minder dan zeventig operaties wordt gezien als ‘te weinig’ en dus matig of slecht. In feite stelt CZ dus dat kwantiteit een garantie is voor kwaliteit. Daar zit weinig wetenschappelijke onderbouwing achter. Sterker, bekend is dat artsen die veel dezelfde handelingen uit moeten voeren het risico lopen op ‘routine’ te behandelen waardoor bijzondere situaties makkelijk verkeerd ingeschat kunnen worden met alle gevolgen van dien.

Daarnaast is al voor de publicatie van de lijst gebleken dat er meer haken en ogen zijn. Het Slotervaart ziekenhuis zou als ‘slecht’ vermeld worden op de lijst omdat de chirurg minder dan zeventig operaties zou hebben uitgevoerd. Deze chirurg  is echter ook werkzaam in het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis, nota bene solo gespecialiseerd in het behandelen van kanker waaronder borstkanker en als zeer hoogstaand aangeschreven binnen Nederland.  Verdeeld over beide ziekenhuizen heeft de chirurg veel meer dan de vereiste zeventig operaties uitgevoerd alleen tellen de operaties uitgevoerd in het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis niet mee voor de evaluatie van het Slotervaart ziekenhuis. Hier zou dus het gevolg zijn dat patiënten een uitstekend chirurg zouden kunnen mislopen door het optreden van een zorgverzekeraar. Overigens heeft het Slotervaart ziekenhuis hierom besloten het contract met CZ in het geheel op te zeggen.

Een ander criterium van CZ zou gebaseerd zijn op sterftecijfers na een operatie. Ook hier lijkt voorzichtigheid mij geboden. Hogere sterftecijfers zijn immers niet altijd direct te relateren aan de uitgevoerde ingreep. Leeftijd, algehele conditie en meerdere aandoeningen bij een patiënt kunnen de cijfers flink vertekenen. Uitgaan van ‘kale’ cijfers en op basis daarvan onderscheid maken, zal dan niet resulteren in meer kwaliteit maar in een verkeerder representatie van zorg.

Buiten de haken en ogen die aan de gebruikte criteria kleven, schijnt het me toe dat het gehele concept in meer problemen dan betere zorg zal resulteren. Stellen van kwantiteitseisen is motiveren om vooral aan kwantiteit boven kwaliteit te werken. Het wordt voor ziekenhuizen immers rendabel en dus belangrijker dat zij x aantal handelingen uitvoeren dan dat er gekeken wordt naar werkelijke kwaliteitsverbeteringen. Andere ziekenhuizen zullen op hun beurt besluiten verschillende specialisaties te laten varen waardoor er geen ervaring meer opgedaan kan worden en tevens wetenschappelijk onderzoek op die gebieden geschrapt zullen worden. Als laatste kent het centreren van zorg nog een apart nadeel, wachtlijsten en wachttijden zullen fiks oplopen, iedereen wil tenslotte naar dat beste ziekenhuis of wordt daartoe gedwongen vanwege de contracten.

Verder vrees ik dat zorg zeer onduidelijk en complex wordt voor de patiënt. Bij het invoeren van het systeem gebaseerd op contracten tussen zorgverzekeraar en zorg, werd de belofte gedaan dat vrijwel elke zorgaanbieder een contract met elke zorgverzekeraar zou hebben opdat de patiënt vrije keus zou houden. Nu dit principe wordt losgelaten, zal de patiënt na verloop van tijd bij elke aandoening en behandeling uit moeten zoeken wie waar een contract heeft. Vervolgens kan een patiënt niet klakkeloos er van uit gaan dat alle zorg in Nederland van goede kwaliteit is. Er bestaan immers lijsten. En of de lijsten nu goed of niet goed zijn, horen dat een ziekenhuis wellicht als ‘matig’ uit de bus kan komen maakt behoorlijk onzeker. Dan is het te hopen dat de gespecialiseerde ziekenhuizen in de regio te vinden zijn. Toegegeven, mensen willen gerust verder weg voor de beste zorg. Maar is die zorg toevallig gecentreerd aan de andere kant van het land, levert dat toch enige praktische problemen op. Denk alleen aan vooronderzoeken en na controles, die moeten fysiek als financieel wel te doen blijven.  Of afleiding krijgen in de vorm van visite, lijkt onbelangrijk in verhouding tot gezondheid maar in je uppie in een ziekenhuis verblijven doet weinig goed voor de mentale conditie.

Maar wie weet ben ik een ontzettend pessimist als het om zorg gaat. En gaat u mij in de commentaren overtuigen dat het publiceren van zwarte en witte lijsten en selectief contracten verbreken of aangaan meer voordelen heeft dan ik nu kan zien …

Comments (3)



Kerst in het ziekenhuis

Nou ja, in plaats van gourmetten en naar een feesje met kerst, kreeg ik afgelopen donderdag een klein hartaanval en belande op de hartbewaking. Vrijwel hetzelfde als me eind 2005 gebeurde eigenlijk. Hartfilmpjes, longfoto’s, saturatie (zuurstof) en de hele handel zagen er goed uit, mijn longen bleken zelfs prima te zijn voor een niet-roker (en ik rook). Alleen de bloedtesten lieten zien dat het hart zich even niet zo welgevallig gedragen had. Oorzaak vermoedelijk toch weer stress, al moet ik nog flink gescanned worden.

Eigenlijk had ik minstens tot maandag moeten blijven maar ik had ‘geluk’. Mijn eigen cardioloog deed gisteren ronde en wist nog van mijn historie af, het ging verder best weer goed en ik heb alle dagen aangegeven dat ik erg, erg graag naar huis wilde. Dat mocht dan ook gisteren. Onder strikte instructies. Rustig aan, al mijn medicijnen braaf nemen, rustig aan dus, echt al mijn medicijnen nemen, een spuitje voor onder de tong bij me houden en onmiddelijk terug als er iets mis gaat. Maandag afspraken maken voor een onderzoek wat ik niet kan uitspreken en als dat goed verloopt, begin februari terug naar de cardioloog om goed te bespreken hoe dit nu verder moet.

Overigens verliep mijn ontslag natuurlijk geheel in CiNNeR-stijl. Spiegelglad ijs had zich vermomd als plasje water en u kunt het wel raden nietwaar … nog op het ziekenhuisterrein maakte ik een enorme smak. Tasje medicijnen lag tien meter verderop in de bosjes maar gelukkig brak ik niets. Loop nu alleen nogal mank maar allee, zoveel mag ik toch niet doen.

Hoewel we ons kapot hebben staan lachen om de valpartij en ik het als goed teken beschouw dat ik zo snel naar huis mocht, vind ik het zelf wel wat griezelig hoor. Ben bovendien net als de vorige keer enorm moe en emotioneel, huil om alles wat los en vast zit. Verpleging was daar dan weer blij mee, hoe meer emoties ik los huil de beter blijkbaar. Enfin, mijn eerste les in loslaten, ontspannen, relaxen en rustig aan doen.

Comments (19)



Zorg ten onder aan Ab Klink

Om de gevolgen van de kredietcrisis aan te pakken, is Ab Klink driftig op zoek naar bezuinigingen. En komt in al zijn waanzin met het volgende ‘lumineuze’ idee:

Een andere mogelijkheid is de specialisten meer bij het ziekenhuis te betrekken door hen aandeelhouder te maken. In de visie van Klink biedt dat inderdaad uitzicht op winstuitkering, maar dient het ook het belang om doelmatig te produceren én hoge zorgkwaliteit te leveren.

Jahaa, want als we iets van de kredietcrisis geleerd hebben, is het hoe maatschappelijk verantwoord aandeelhouders handelen nietwaar. Of hoe geweldig het systeem van winstuitkeringen werkt. En werd onlangs niet bekend dat Sinterklaas echt bestaat?

Het wordt nog erger. Want waarom moet de specialist aandeelhouder worden? Nou omdat deze zelfde specialist momenteel een loopje neemt met het tariefysteem, de Diagnose Behandeling Combinaties. Kort gezegd komt het er op neer dat specialisten die kunnen kiezen tussen twee diagnoses, neigen de diagnose te geven die het meest oplevert. Zo krikken zij hun salaris op, volgens zeggen soms tot een miljoen per jaar. En om dat gegraai terug te dringen, is het volgens Ab Klink een idee om deze specialist aandeelhouder te maken en zodoende de eigen licht frauduleuze handelingen in de smiezen te kunnen houden.  Want het is toch logisch dat de nu graaiende specialist heus echt geen graaiende aandeelhouder wordt!

Afsluitend wenst Klink nog wat meer concurrentie tussen ziekenhuizen dan nu al het geval, want er kan geen marktwerking genoeg zijn.

Dacht u dat bankiers en speculanten weinig hebben opgestoken van de kredietcrisis, vrees dat Ab Klink onovertroffen zal blijken ..

Comments (4)



EPD verworpen door onzingedachte?

Een volslagen absurde gedachte waard rond in Nederland: Randdebiel ziekenhuispersoneel geeft uw gegevens of – nog absurder – de eigen inloggegevens weg, geeft vervolgens de schuld van het eigen mongolide gedrag aan de computer en nog erger, de burger tuint daar met open ogen in. Massaal wordt plotseling alsnog in bezwaar gegaan tegen het Electronisch Patient Dossier (EPD) want ‘dit bewijst dat zo’n systeem griezelig is’

Mensen kinderen toch! U ziet toch hopelijk wel in dat het niet het systeem is wat fouten maakt maar de imbecielen mensen die er mee werken?! U realiseert zich toch hopelijk ook dat het feit dat uw gegevens op straat liggen, geheel niet nieuw is maar al jaren aan de gang?! U merkt toch wel dat personeel u hiermee staat te besodemieteren waar u bij staat?!

In plaats van driftig bezwaarformulieren invullen tegen een systeem, zou u beter energie kunnen steken in het indienen van klachten over en protesteren tegen de laksheid en desinteresse bij grote groepen zorgend personeel. Die niet tegen het EPD protesteert vanwege uw welzijn maar om de eigen fouten te verdoezelen en onder het tapijt te moffelen …

Update: wat mij dan ook bevreemd is dat de burger wél vrij moeiteloos het electronisch kind dossier accepteert. Een dossier waar van alles in wordt vastgelegd tot leefgewoontes aan toe, een dossier waar iedereen die met een kind te maken krijgt achtien jaar lang in mag spitten, waar gespeurd wordt op door Rouwvoet bij elkaar gefantaseerde ‘risicofactoren’ om dan alvast in te grijpen voor er iets gebeurd is en de consequenties je ergste nachtmerrie kunnen zijn. Maar het electronisch patient dossier wat 2000 doden vanwege verkeerde medicijncombinaties en vele slachtoffers meer kan voorkomen, dat wil diezelfde burger niet want stel je toch eens voor dat de fysiotherapeut geinteresseerd is in zijn viagra gebruik??!!

Comments (24)



Uw ziekenhuisgegevens op straat

Voor wie bang is dat vreemden zomaar met uw electronisch patient dossier aan de haal kunnen gaan, wees gerust. Dat kan nu ook met het grootste gemak. En alsof dat niet al schandalig genoeg is, besloot het LUMC (Leiden) er een schepje bovenop te doen:

Het LUMC noemde de werkwijze van Omroep West schandalig. ‘Wij ziekenhuizen werken in vertrouwen met elkaar. Als mensen valse voorwendselen gebruiken om vertrouwelijke informatie los te krijgen, dan is daar niet tegen op te werken.’ Verder..

Tja, ze zouden natuurlijk kunnen proberen de wet- en regelgeving te volgen en een toestemmingsformulier van de patient kunnen vragen.

Ik zeg maar wat geks hoor ..

Comments (5)



Powered by WordPress & theme based on Lovecraft