Vandaag kwam het lang verwachte rapport ‘En waar was de patiënt?’ naar buiten. Over hoe een neuroloog van 1993 tot en met 2003 totaal niet functioneerde waarbij elke betrokkene mogelijk een andere kant op gekeken heeft, met verschikkelijke gevolgen voor vele patiënten. Maar eigenlijk ook hoe de patiënt sowieso enigzins vergeten wordt in Nederland. Artsen communiceren slecht met hun patiënten en de aandacht is blijkbaar snel gericht op de zelf en de bedrijfsvoering dan op de patient aan de andere kant van het bureau.
Het is triest maar tegelijk verbazingwekkend dat pas over dit rapport zoveel rumoer ontstaat. In een eerdere uitzending van Nova ‘Wat te doen met niet functionerende artsen’ bleek al dat een op de twintig artsen ronduit slecht functioneert. Een op de twintig! Reken maar uit hoeveel beroerd functionerende artsen er dus in uw regio of ziekenhuis rondlopen. Even schrikbarend is het feit dat deze artsen ‘aangepakt’ worden met onderhandse afspraken waar werkelijk niemand toezicht over heeft. Afspraken die gemaakt worden door de Inspectie van de Gezondheidszorg. Al jaren.
Oftewel, feitelijk is al jaar en dag bekend dat er betrekkelijk veel artsen zijn die slecht functioneren. Waar patiënten de dupe van worden. En waar nooit iets aan gedaan is.
De commissie MST toont zich nu positief. Een helder rapport met duidelijke aanbevelingen, dat moet de politiek als de gezondheidszorg wel oppakken is de mening. Ik vraag het me af. Feitelijk is er niets nieuws onder de zon tenslotte. Er zijn eerder beerputten open getrokken, rellen geweest en onderzoeken verricht. En er is telkenmale gebleken dat zowel de zorg als de Inspectie van de Gezondheidszorg ziende blind bleken. Daarbij is de druk op de gezondheidszorg en personeel in het bijzonder alleen maar hoger geworden, zit de verzekeraar tegenwoordig bij de arts op de stoel en heeft commercie zijn intrede gedaan. Wat maakt dat er nu wél een aardverschuiving zou plaatsvinden ten behoeve van de patiënt?
Ik weet niet hoe het met u gesteld is, maar ik heb langs de jaren redelijk wat ervaring opgebouwd met artsen en ziekenhuizen. En helaas ook met niet luisterende tot ronduit sarcastische artsen, misdiagnoses en zelfs enkele leugens. Soms heb ik daarover een klacht ingediend. Nooit is daar iets mee gebeurd. Doorgaans is de reactie: “U zult het wel verkeerd begrepen hebben”. De arts schrijft het dossier, bewijzen dat er in de spreekkamer iets anders is gezegd dan gedaan is daarmee al heel erg moeilijk.
Wel heb ik regelmatig adviezen of opmerkingen gehad van artsen over hun collegae. Dat ik van huisarts moest wisselen of een collega-specialist inderdaad waardeloos kan optreden tot veel schrikbarendere stellingen zoals die-en-die is overspannen of zus-en-zo houdt ‘nu eenmaal niet van vrouwen’. Onlangs nog kreeg ik het advies maar een bepaalde invaller in de huisartsenpraktijk te mijden als het even kan. Onderhands vanzelfsprekend. Tussen ons gezegd en gezwegen. ‘Dat kan ik natuurlijk niet in het openbaar uitspreken’.
Dat maakt ook dat ik geen enkel vertrouwen heb dat politiek en zorg nu een omslag gaan maken. Het zit niet alleen in het systeem of bedrijfsvoering, het zit in de mentaliteit van de politicus en de zorgverlener. En om dat te veranderen, is vrees ik veel meer nodig dan dit zeer geschikte rapport.
Peter
Het zou mooi zij als er alleen maar goed functionerende artsen waren. Maar ook deze club bliujkt menselijke trkejes te hebben. In elke beorepsgroep kom je wel een paar minkukels tegen.
Kan de politiek of de zorgverzekeraar daar wat aan veranderen? Dat is maar zeer marginaal. Die gaan niet verder dan wat regelgeving en zoals op elke werkvlier: wordt die niet van minuut ot minuut gecontroleerd, dan zijn het juist de minkukels die in herhalen wangedrag vervakllen. In de trant van : als de ka van huis is….
De enige die wat meer kan bijdragen aan verandering zijn wij zelf, de burger, de patiënt. Maar niet iedereen is even alert of assertief. Of neemt dfe moeite niet een andere arts te vragen.
Hte helpt in veel gevallen wel als je wel aangeeft wat je wel of niet prettig vindt. Als de arts het gedrag dan niet bijstelt, kun je dus weglopen en een andere zarts vragen. En tenslotte is er altijd nog de klacht.
Een actieve burger lijkt me heel gezond!
CiNNeR
@Peter: Maar als blijkt dat een op de twintig artsen écht slecht functioneert, kan je het dan nog wel over ‘een paar minkukels’ hebben? Daarnaast is de kat welliswaar van huis, maar blijkt telkens dat de collega-muizen weinig sociale controle uitoefenen.
Zelf ben ik erg assertief. Voor een verwijzing naar de internist voor mijn vitamine tekorten bijvoorbeeld, heb ik de (huis)arts zelfs gedreigd met een klacht bij het tuchtcollege vanwege nalatigheid. Maar toch zakt bij mij regelmatig de moed me totaal in de schoenen. Het is ook niet zo makkelijk om een andere arts te vinden. Het is nog moeilijker om altijd te kunnen beoordelen hoe goed of slecht ene arts is. Bovendien ben je ziek. Je zoekt naar een verklaring en eventueel oplossingen, niet naar strijd en het zoeken van second opinions.
Dus ben het wel met je eens dat een actieve burger heel gezond is, maar vrees dat het niet de pasklare oplossing is.
Peter
@CiNNeR: ik vrees dat een pasklare oplossing ook nooit te vinden is. Wel kan er heel wat worden verbeterd in opleiding, aannamebeleid en controle.
En wat zou het mooi zijn als artsen (en heel wat andere beroepsgroepen) voldoende de tijd krijgen zich niet alleen te specialiseren in hun medsiche discipline, maar ook in wat er bij mensenwerk komt kijken. Een eennmalige training cliëntgericht werken is echt niet genoeg.
Over die 1 op de 20: Of het nou 1 op 20 of 50 op 1000 is, elke 1 is er 1 teveel. Laat dat het principe zijn. Ik wil wel graag weten of die (bijvoorbeeld) 12 op de 240 artsen allemaal even beroerd zijn, of zijn er nog bij die “te redden” zijn?
citrientje
en dan zul je maar een open dossier hebben zodat iedere arts al die leugens en misdiagnose kunnen lezen en daardoor niet verder kijken dan hun neus lang is.
CiNNeR
@Peter: meer mensgerichte training ben ik helemaal voor. Op je vraag, volgens de Inspectie op de gezondheidszorg zijn een aantal te redden, vandaar de onderhandse afspraken./ Jammer alleen dat we niet weten of ze dan ook echt gered worden of het gebakken lucht is.
@citrientje: maar dat is dezelfde fout eigenlijk, die van de arts die meent niet meer te hoeven nadenken. Anders zou een open systeem juist een voordeel zijn. In het geval van de neuroloog hadden patienten gezien dat de vertelde diagnose helemaal niet in het dossier stond en collega artsen gezien dat er geen drol van klopte wat die man deed.
(In Nova kwam naar voren dat er bij in elk geval een patiente die onterecht alzheimer gesteld had gekregen, telkens een vrouwelijke psychiater bij had gezeten. Ze had maar een keer ingegrepen toenm hij gevaarlijke medicatie wilde voorschrijven, maar verder had ze alleen ongemakkelijk bijgezeten en niets gedaan).
Peter
Een oplossing zou kunnen zijn dat er alleen artsen worden aangenomen die het in zich hebben, en bereid zijn alleen maar multidisciplinair te werken. De organisatie van de zorg moet daarop worden ingericht.
Geen hierarchie waarin de hoofdbehandelaar het alleen voor het zeggen heeft omdat de diagnose onder zijn/haar specialisme valt.
In kleine teams natuurlijk. Nauw samenwerkend op basis van gelijkwaardigheid en met formele en sereiuze erkenning van de verschillende aanwezige competenties. D.w.z. dat en verpleegkundige evenveel waard is als de specialist, die evenveel waard is als de chirurg, etcetera.
Helaas betekent dat waarschijnlijk een duurdere zorg. Hopelijk wordt gecompenseerd door zorgkundigen die langer in dienst blijven, omdat ze niet gefrustreerd van elkaar, weglopen.
CiNNeR
@Peter: Buiten dat dat wel een erg kostbare aangelegenheid wordt, denk ik ook dat het niet erg reëel is. Een specialist is dat omdat hij gespecialiseerd is en een verpleegkundige staat qua kennis nu eenmaal niet op hetzelfde niveau als de specialist. Vraag me ook af waarom zij niet in hun eigen functies en rollen kunnen samenwerken, om zodoende toch multidisciplinair te kunnen werken. Dat dat veelal niet goed gaat, is toch een kwestie van echo’s en verkeerde belangen en prioriteiten.