In 2002 – na toch al enkele jaren van intense gebeurtenissen – moest er een arbeidsconflict opgelost worden om weer betaald te krijgen, volgden er zes afspraken voor een slopende WAO keuring, raakte ik afgekeurd en daalde 60% in inkomen, bracht dat wat financiële problemen met zich mee, werd mijn inmiddels man weg gereorganiseerd, bracht dat nog meer financiële problemen met zich mee, overleed mijn moeder in onze armen op 47 jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker, chemokuren en complicaties en raakte mijn vader het spoor totaal bijster. Kort gezegd besloot hij van de ene op de andere dag te gaan leven op uitsluitend alcohol in de hoop dat hij dan ‘per ongeluk’ mijn moeder achterna kon, met blackouts, zelfbeschadiging, ongelukken, ziekenhuisopnames en uiteindelijk een vrijwillige opname in een psychiatrische instelling tot gevolg. Iets wat totaal niets deed omdat hij in de instelling geen druppel dronk maar hij elk verlof zich te barsten zoop en steeds destructiever werd. Na een maand of zes besloot hij met enige drang en dwang van onze kant dat hij wilde proberen toch een leven te gaan maken voor hemzelf. Zo snel als hij was gestart met extreem alcoholisme, zo snel was hij van de drank af en functioneerde hij relatief weer prima. Maar zijn pijn was nog enorm, mijn zorgen verre van verdwenen en de uitputting begon nogal toe te slaan bij me.
Enfin, het leek me dus verstandig om wat geestelijke bijstand voor mijzelf te zoeken. Omdat het GGZ in de veronderstelling was dat niet mijn vader maar ik degene was die het spoor bijster was geraakt, kreeg ik een psychiatrisch verpleegkundige op huisbezoek. Nadat dit misverstand was rechtgezet en hij mijn verhaal duidelijk had, concludeerde hij dat ik niet zozeer psychische problemen had maar teveel shit achter mijn kiezen. De oplossing was volgens hem dat er weer wat leuke gebeurtenissen zouden moeten voorvallen, dan zou ik vanzelf weer wat prettiger in mijn vel komen. Twee weken later kreeg ik het nieuws waar ik al vijf jaar bang voor was maar tot bevolkingsonderzoek niemand van had kunnen overtuigen, ik had voorstadium baarmoederhalskanker en inmiddels eigenlijk al over het randje. De geestelijke bijstand werd opgeschort zolang ik de medische molen in moest, de dag voor kerst werd ik – gelukkig met zeer goed gevolg – geopereerd.
Het jaar erna kwam er een andere hulpverlener maar bleef de conclusie hetzelfde. De balans was nogal negatief doorgeslagen, iets waar wij en zij niets aan konden veranderen en het wachten was op leukere gebeurtenissen om ons weer aan op te kunnen trekken. Dat mocht niet zo zijn, integendeel. Zonder maar een make-up spiegeltje gebroken te hebben, vielen de spreekwoordelijke zeven jaar ongeluk op ons hoofd. Het achtste jaar pleegde mijn vader zelfdoding en zorgden hulpdiensten en instanties ervoor dat deze nachtmerrie tot het uiterst werd verdiept en verergert.
Dat is voor mij de nekslag geweest. Voorheen kon ik tussen de gevoelens van rouw, boosheid, frustratie, machteloosheid, gepieker, zorgen over alles en enkele huilbuien door altijd wel weer opkrabbelen, een beetje relativeren, eens hard lachen, van dingen genieten en in een vlucht ter afleiding dit weblog vol kalken, soms meerdere keren per dag. Dat is me na vier januari 2009 niet meer helemaal gelukt.
Niet dat ik begraven lig onder een depressie, nergens van kan genieten of nooit meer lach. Maar toch. Alles gaat wat moeilijker. Ik maak me veel meer zorgen dan ik ooit heb gedaan, ben vele malen emotioneler geworden, raak sneller geprikkeld en makkelijker somber gestemd. Het leven is iets pijnlijker geworden en ik zwaarmoediger. Ik vind het niet prettig, ik wil het niet maar het is toch gebeurd. Zichtbaar in mij maar ook zichtbaar op mijn weblog.
Dat spijt me. Dat spijt me voor u lezers die niet zoveel vrolijkheid meer terug kan vinden. Het spijt me nog meer voor mijn man die al dit met me heeft mee moeten maken en met mij leven niet altijd zo makkelijk is. En het meest spijt het me voor mezelf, om alle voor de hand liggende redenen.
Misschien vreemd om mijn weblog erbij te betrekken, je zou denken dat dat het minst belangrijk is. Maar het is mijn weblog geweest wat me heeft doen inzien hoezeer ik ben veranderd en vooral dat het niet zo goed met me gaat als ik zelf dacht. Zeventien december 2012 bestond dit log tien jaar en om inspiratie op te doen voor een leuk stukje met toeters en bellen, bladerde ik online terug in de tijd. Om te zien dat de toon en de sfeer behoorlijk is veranderd en de schrijf frequentie naar beneden is gekelderd om niet meer bij te trekken. Dat vond ik op zichzelf nog niet zo erg, wel vond ik erg wat het me vertelde over hoe het met mij gaat.
Aangezien mijn weblog mijn staat van zijn indirect en stiekem griezelig goed weergeeft en nog meer omdat u veel heeft meegeleefd en support heeft geschonken, heb ik besloten deze gedachten ook online te plaatsen. Hopelijk zal het een begint zijn van van een soort afsluiting van vier (twaalf) ongelukkige jaren en een stok achter de deur om weer wat geluk terug te zoeken.
En wie weet, heeft u die altijd zo goed voor mij bent, nog goede adviezen …
kitty
Wel een hele dikke knuffel!!! Dit word jullie jaar!! Dat moet gewoon eens vol met leuke dingen zitten hoor! Xxxxx
Laurent
Het is inderdaad nogal wat, wat je over je heen hebt gekregen, dat laat sporen na.
ctje
Helaas Cin, ik kan je geen goed advies geven. Denk ook niet dat er woorden zijn die het minder erg voor jou maken. Er is veel gebeurd en dat verandert je. Maar misschien is de verandering minder negatief als je denk. Ik vind jou een sterk mens, open mens. Ik vind het knap dat je zo open schrijft en ons niet laat raden hoe jij je voelt en ik vind het knap hoe jij je samen met STefan staande houd. En bij dit alles vind jij nog steeds momenten om anderen te helpen, met een lief woord of een mooi stukje wat je schrijft en met advies.
Voor jou en STefan hoop ik ook dat dit jullie jaar word. dat er steeds meer mooie momenten zijn en dat jij vooral energie gaat vinden om mooie momenten te maken. Denk dat trouwen al mooi moment was, je huisje en je hondje.
En Stefan, dat zijn kanjers. Zit hem denk ik in de naam 😉
Hele dikke knuffel. Op naar een mooi jaar!!!
Luuk
Een hele schrale troost, maar je gaat er wel mooi door schrijven! Prachtige blogpost… Dus niet te veel spijt hebben, daar koop je niets voor.
Thian
(((cinner)))
er is ook zoveel op je pad gekomen
ik lees hier nog niet zo! lang
zelf zijn de katjes mijn bronnen van mooie dingen, en schaterlachen
en de kleine dingen, buiten, en schilderen, creatieve nl
een van de regels voor het voorkomen van depressie
is regelmaat (diepe zucht), reinheid, naar buiten (vitamientjes) oa,
en ondanks wat dan ook, leuke dingen plannen / doen
ook al vind je ze niet meer leuk, heb je geen zin, toch doen
volgens mij moet iedereen die regels leren
ik neig naar depresiviteit door wat ik meemaakte, mankeer,
en de gevolgen, niet vanuit mijn karakter
tis ook weer even goed voor mij mijn emmertje loopt ook weer over
liefs thian
HenK
Ik heb het al vaak, volgens sommigen te vaak, gezegd en geschreven: De mens is een optelsom van genetisch materiaal plus levenservaringen, niet minder maar ook niet meer.
En na wat jij zo aan ervaringen hebt opgedaan, zou het vreemd zijn wanneer je niet was veranderd. Veranderingen, die je je bewuster wordt op het moment, dat je (een deel van) de ervaringen verwerkt hebt, ‘een plaats hebt gegeven’ en als het ware weer meer aan jezelf bent toegekomen.
Wie is de mens Cindy nu? Zorgelijker, emotioneler, prikkelbaarder, pijnlijker, zwaarmoediger… Niet prettig, je zou vrolijker willen zijn… of moet dat zijn: je zou vrolijker willen overkomen.
Wees blij, dat je niet bent gaan forceren, dat je je niet achter een masker hebt verschuild, maar laat zien zoals je nu bent.
En belangrijker, je kijkt na lange tijd in de spiegel en ziet iemand die je nog moet leren kennen… en je bent nog niet toegekomen aan de veranderingen die je wel als prettig zult gaan ervaren.
Eigenlijk schrijf ik weer hetzelfde wat ik vier geleden ook al aan je schreef:
Gun jezelf tijd, Cindy. Om te wennen aan de Cindy van nu… de Cindy, die zichzelf op een gegeven moment gaat verrassen met nieuwe vrolijkheid.
Niet gepland, niet geforceerd, maar ineens is het er weer…
Hopelijk laat het niet te lang op zich wachten, want geduld… tsja, ik weet het… 🙂
Met vriendelijke groet,
Henk.
CiNNeR
@kitty: Dankjewel lieverd! xxx
@Laurent: helaas idd.
@Ctje: Nee, het zit niet in de naam. Die van ons zijn gewoon heel erg bijzonder! Dankjewel lieverd. En ik mail je nog terug!
@Luuk: Wel fijn om te horen, zeker van jou. Dankjewel voor het compliment! Zal proberen de gevoelens van spijt wat te minderen .. (dejá vu)
@Thian: Ja, je weet nog veel erger hoe het is dan ik waarschijnlijk. Je bent van ver gekomen maar dat doe je goed. Ik wens ons beiden sterkte en veel geluk!!
@HenK: het is beiden, maar ik wil het toch vooral voor mijzelf. En hoop dat ik het spontane opborrelen van vrolijkheid stiekem een handje kan helpen.
Inderdaad, geduldiger ben ik er niet van geworden ; )
Grietje
dat leed wat jij meedraagt is toch haast niet met een pen te beschrijven en tussen de woorden staat het allemaal. Al jaren. Tenminste zo lang als ik je lees. Af en toe en ik was een poosje kwijt. Je hebt bruut veel meegemaakt en dan is het ook verrekte lastig om op beide benen te blijven staan en er iets van te maken. Van het leven.
Het is mooi om een log te schrijven, het gevoel er in te leggen, verdriet, blijdschap, gewoon alles. Als je dat kan dan kan je relativeren. Ook fijn om te weten.
Gewoon blijven schrijven… fijn! Sterkte met alles…
desiree
Ik kan me voorstellen dat je over de hele linie genomen je somber kan doen voelen, maar ik zie toch ook enorme vooruitgang afgelopen jaar, hard gewerkt en in bepaald opzicht veel bereikt, Er gaat toch meer evenwichtigheid van je uit dan in de jaren ervoor.
Dat het gevoel van vrolijkheid je nu ontbreekt komt volgens mij ook door het hele verwerkingproces waarvoor nu langzaam ruimte vrij is gekomen.
Cin ik vind je niet somber of depri, als ik je blogs lees zie ik je knokken om beetje bij beetje vooruit te klimmen, waarvoor je ook een zware prijs betaald uit de optelsom van vele jaren maar ik zie een proces waarin je waanzinnig hard groeit en een heel mooi en bijzonder mens wordt/al bent.
De levensvraag die men kan stellen is waarheen en waarvoor en alleen jij zelf kunt dat bepalen en bepaald wat de waarde van dit alles is, dat kan een ‘buitenstaander’ als ik je niet vertellen.
De uitdrukking; iedereen kent de prijs maar weinigen de waarde, is hier aardig van toepassing. Het wordt er niet lichter van, maar wat er is hoop ik wel waardevoller.
Tip van de dag… durf het bijna niet te zeggen maar doe het toch:
Count your blessings, zelfs op de donkerste en zwartste dagen…
Wens je veel liefs toe <3 en een prachtig 2013 🙂
CiNNeR
@Grietje: dankjewel voor je mooie en lieve woorden.
@Desiee: Er is wel vooruitgang, ik twijfel of er meer evenwichtigheid in mij zit. Fijn om te lezen dat het minder depressief of donker overkomt dan ik wel eens denk. Jij ook gelukkig nieuwjaar!!