Omdat van me af schrijven voor mij de beste manier is om verleden te plaatsen en los te kunnen laten, ga ik u de komende periode even lastig vallen over verschillende dingen die mij dwars zitten aan mijn medische verleden en meer oud zeer.
Velen – ikzelf voorop – hebben zich afgevraagd hoe het toch mogelijk is dat ik tegen zoveel misstanden in de zorg ben opgelopen. Bij deze mijn ideeën over wat er mis kan/is gegaan in de spreekkamers die ik van binnen heb gezien.
Een arts stelt een diagnose, die artsen niet serieus nemen
Voor ik in 1996 van een internist de diagnose kreeg, had ik nog nooit van ME gehoord. Na wat uitleg en informatie gekregen te hebben, was ik ook niet blij met de diagnose. Het kwam er op neer dat het een beschrijving van een syndroom aan klachten was zonder enige duidelijkheid over oorzaak en gevolg en dus zonder mogelijkheid voor behandeling. Later zou ik merken dat er vele haken en ogen meer aan de diagnose zaten. Zag de internist in ME een serieus samenspel van fysieke klachten, in de rest van de zorg bleek ME gelijk gesteld te worden aan angst voor beweging, jezelf ziek denken, irreële gedachten of luiheid.
Ondanks steun van psychologen en psychiaters die unaniem meenden geen psychische grond voor fysieke klachten te zien, bleef de diagnose ME staan mét het idee dat ik psychisch niet helemaal lekker moest zijn. Dat had flinke gevolgen in de spreekkamer, van conflicten tot niet meer gehoord worden, van bagatelliseren van klachten tot verstrekkende missers. Zoals specifieke klachten en gedachten enkele jaren afgedaan werden als irreëel tot bevolkingsonderzoek uitwees dat het (inmiddels vergevorderd) voorstadium baarmoederhalskanker was. Of spieruitval gezien werd als aanstellerij waar het dit jaar een neurologische spierziekte bleek te zijn. Plus nog vele voorbeelden meer, ik heb geluk gehad dat ik het mijnenveld wat zorg heet, heb overleefd.
Geen arts heeft mij ooit uit kunnen leggen hoe het mogelijk is dat een collega een blijkbaar omstreden diagnose kan stellen en de patiënt er voor verantwoordelijk gehouden wordt. Of hoe het toch kan dat een omstreden diagnose betekend dat de patiënt werkelijk op geen enkel vlak meer serieus genomen zou hoeven worden.
Eigen ideeën en visies laten prevaleren op bestaande protocollen en richtlijnen
In tegenstelling tot ME, is een vitamine B12 tekort wetenschappelijk gezien absoluut niet omstreden. Men is op de hoogte van oorzaak en gevolg, bestaande behandel protocollen zijn al meer dan vijftig jaar gelijk gebleven en al wordt er weinig aandacht aan besteedt gedurende de medische studie, is elke informatie met gemak te vinden in elk handboek wat verplicht bij de arts op de plank staat. Toen er bij mij een vitamine B12 tekort werd gesteld, dacht ik dus eindelijk te kunnen rekenen op een heuse behandeling.
Helaas, het verliep heel anders. Sowieso bleek elke arts – ook degene die niets met het vitamine B12 tekort te maken hadden – de behoefte te hebben zich te bemoeien met mijn behandeling. Had elke arts een geheel eigen visie die onderling enorm kon verschillen. En tot overmaat van ramp kwamen geen van de visies overeen met het juiste protocol. De ene dag had ik een ernstig tekort, de andere dag was het geen tekort, de ene arts wilde minder vitamine B12 injecties, de ander vond multivitamines voldoende en menigeen beweerde dat ik mezelf liet vergiftigen met B12. Het is me een klein jaar gelukt wekelijks een vitamine B12 injectie te krijgen, toen was ik zo moe gestreden dat ik moedeloos maar een compromis sloot op mijn gezondheid en op een (te) lage onderhoudsdosering werd gezet. Twee jaar later ging mijn gezondheid bergafwaarts, bleken mijn bloedwaardes een puinhoop en werd neurologische schade gesteld van het te weinig behandeld B12 tekort.
En werkelijk, was het nu zoveel moeite geweest om even een naslagwerk te bekijken?
Beroepsdeformatie
Natuurlijk heb ik in al die jaren niet alleen maar onbeschofte of ronduit slechte artsen getroffen. Sommige artsen waren heel goed binnen hun vakgebied en hebben mij prima geholpen. Enkele artsen waren misschien wat te goed of beter gezegd te enthousiast. Het is waarschijnlijk niet toevallig dat een neuroloog die zeer gedreven onderzoek deed naar hersenafwijkingen, in al mijn klachten een hersenafwijking zag. De reumatoloog zonder onderzoek toch zeker wist dat ik artrose zou hebben. Plus fibromyalgie (weke delen reuma). Of de arts die erg geïnteresseerd was in ME zonder specifieke uitsluitingsonderzoeken precies dat stelde.
Er zijn ook artsen geweest die binnen hun vakgebied geen oorzaak vonden maar me tevens niet wilden doorsturen naar een ander specialisme. Bijna onder het mom ‘als wij het niet kunnen vinden, zal niemand het kunnen vinden’. Zij stelden mij zogenaamd gerust met de mededeling dat er niets aan de hand was, wat nogal verschilt van vertellen dat er niets gevonden is.
Het zal geen kwade opzet geweest zijn maar het had wel kwalijke gevolgen. Het leverde enkele misdiagnoses op met adviezen, medicijnen en therapiën die me achteraf meer kwaad dan goed gedaan hebben. Bovendien verdween de noodzaak bepaalde onderzoeken te doen, men dacht immers al een verklaring te hebben. Het heeft me dus vele jaren extra wachten op de juiste diagnose opgeleverd.
Nog wat dingetjes
Er zijn wel meer dingen die mij langs de weg verwonderd of gestoord hebben. Hoe artsen kunnen varen op vooroordelen waardoor ik lang kreeg medegedeeld dat ik als jonge vrouw geen ernstige ziekte kon hebben, mijn klachten zo goed kon verwoorden dat geconcludeerd werd dat ze nooit zo ernstig zouden zijn of er kleinzerigheid werd verondersteld waardoor iets als pijn van kapotte zenuwbanen werd gereduceerd tot ‘als je bij alles meteen auw roept, wordt het ook niets met je’. Dat artsen klakkeloos diagnoses overnemen zodat ondanks verslechtering en a-typische klachten het onnoemelijk lang kan duren eer opvalt dat er sprake is geweest van een misdiagnose. Kon me erg storen aan artsen die stoppen met luisteren op het moment dat je zelf met informatie naar voren komt, zeker omdat uiteindelijk over al die keren is gebleken dat ik gelijk had. Met daarmee samenhangend dat ik ondanks mijn gelijk tot vorig jaar toch geen credit leek op te kunnen bouwen dat ik niet helemaal achterlijk was. Waar ik erg van geschrokken ben is de ontdekking dat één huisarts ronduit tegen me heeft gelogen. Maar dat komt een andere keer aan bod.
Dus ..
Wellicht lijkt het er na dit verhaal op dat artsen en ik per definitie niet door een deur kunnen. Dat is niet zo, integendeel zelfs. Veel artsen kon ik op zich prima mee overweg en heb ik pas later een nare bijsmaak bij gekregen. Misschien lijkt het er na dit verhaal op dat ik artsen zie als boosaardige monsters die met kwade opzet patiënten treiteren. Dat is ook niet zo. Ik denk dat elke arts overtuigd was van zichzelf, getrokken conclusies, foute diagnoses en in mijn ogen heersende vooroordelen.
Dat maakt het echter extra zuur, dat er uit zoveel welwillendheid toch zoveel nare rotzooi kan voortkomen. Dan druk ik me lichtjes uit ..
HenK
Wanneer je in 1996 niet naar een internist, maar naar een neuroloog was verwezen en wanneer die neuroloog zijn/haar werk goed had gedaan, was je inderdaad veel leed bespaard gebleven.
Met name de neuroloog is in dit verhaal, naar mijn onbescheiden mening, tekortgeschoten, met zijn/haar onderzoek naar hersenafwijkingen, terwijl er allerlei aanwijzingen waren voor HMSN. Die heeft een aandoening op zijn/haar vakgebied gemist.
In hoeverre daarbij je ‘voorgeschiedenis’ een rol speelde… weet ik natuurlijk niet.
Of en in hoeverre een vitamine B12-tekort een belangrijke rol heeft gespeeld…
Tsja… ik weet dat er een actieve B12-fanclub is, die zo ongeveer iedere aandoening koppelt aan dit gebrek en ook ‘werkt’ met eigen onderwaardes. En ik weet, dat er heel wat mensen zijn, die zich, onder andere, minder vermoeid voelen door de injecties, wat op zich natuurlijk niet onbelangrijk is.
Maar sommige claims, die worden beschreven en de felheid waarmee ‘gelovigen’ reageren op iedereen, die er een vraagtekentje achter durft te zetten…
Nee, laat ik me daar niet aan wagen. 😉
Dat specialisten vaak teveel op hun eigen specialisme gefixeerd zijn, ben ik overigens wel met je eens. Een wat holistischer aanpak zou wellicht beter zijn.
Bettine
Kan het niet laten twee opmerkingen te maken
@Cin: als er wat meer kennis en goede wil was in Nederland, zou de diagnose “met grote waarschijnlijkheid ME” inmiddels correct gesteld kunnen worden. Door bloedonderzoek op specifieke punten, door cardiologisch inspanningsonderzoek, neuropsychologisch onderzoek. Er is veel nieuw onderzoek beschikbaar de laatste jaren.
Als jij op die punten onderzocht zou worden, zou eruit moeten kunnen komen dat het geen ME was.
Maar dat wordt hier niet gedaan. ( Behalve hier en daar cardiologisch onderzoek. Maar uitslagen daarvan laten wel afwijkingen zien, alleen die hoeven niet specifiek op ME te wijzen). (Wel goed om objectiveerbare -ernstige- afwijkingen aan te tonen).
@Henk. er is wel een echte, duidelijke ziekte met B12 tekort. Ik ken mensen die ook onder het kopje ME zijn geschoven en die gewoon kunnen functioneren als ze regelmatig B12 krijgen. Dus anders dan bij Cin. En ook anders dan mensen die wel iets geholpen worden door B12 injecties, maar die niet op oude niveau terugkomen.Gelukkig is in alle gevallen het mogeelijk B12 in het bloed te onderzoeken, interpretatie kan verschillen, zie Cins verhaal.
Cisca
Helaas ken ik dit hele verhaal ook op me zelf toepassen. Andere namen en andere diagnoses maar het gevolg is hetzelfde. Jaren verloren en rond getobd. Cin ik krijg er weer een hele akelige knoop van in mijn maag als ik het zo beknopt van je lees. Beseffen de artsen wel wat voor leed er schuilgaat/veroorzaakt wordt door een dergelijke werkwijze? Stomme vraag, beseffen ze niet of het doet ze niets.Ik ben zelf een zeer regelmatige afnemer van B12 injecties via de huisarts. Ik verkeerde buiten de andere mankementen constant in een toestand van totale uitputting.En er gebeurde een wonder . Het was een wereld van verschil. Ik ging weer leven. Ik heb een chronisch B12 tekort wat alleen door injecties. opgevangen kan worden. O.a.door medicijngebruik is de vitamineB opname nihil.Cin, schrijf het allemaal op en van je af. Miscchien leest er ooit ergens een medisch figuur hier mee waar dan ineens het licht voor aangaat en hier lering uittrekt. Dat zou toch een mooi resultaat zijn nietwaar.Toch nog maar ff een aai over je bolltje hoor
CiNNeR
@Henk: Dit is alleen een opsomming van wat ik als fouten in spreekkamers beschouw, met slechts enkele illustraties uit mijn eigen medische geschiedenis. Mijn gehele medische geschiedenis van de afgelopen twintig jaar plus elke arts die mij gezien heeft, is veel en veel te veel om hier te vermelden. Dit stuk was al aan de lange kant. In elk geval heb ik voor 1996 al een neuroloog bezocht en later nog eens twee verschillende, waarvan de laatste de hersenafwijking stelde. Dat is buiten de laatste twee die tot de diagnose HMSN zijn gekomen.
Al neem ik de neuroloog die de hersenafwijking stelde minder kwalijk dan enkele andere specialisten (hij was van erg goede wil, al was zijn blik helaas verkeerd gefocust), hebben ze in feite allemaal hun werk natuurlijk verre van goed gedaan. Iemand had minstens de schade van de HMSN in de zenuwbanen en de spieren moeten en kunnen opmerken.
Over vitamine B12, verschillende punten:
– In de medische wetenschap is zowel een harde ondergrens (150) als een grijs gebied (150-300) vast gesteld. Deze onderzoeken zijn niet nieuw en geenszins omstreden, laat staan dat ze van een fanclub afkomstig zouden zijn.
– Er zijn tevens vele malen meer klachten/symptomen van een B12 tekort vastgesteld dan uitputtende vermoeidheid door dezelfde medische wetenschap. Deze lijst is tevens nergens ter wereld omstreden en bestaat al meer dan vijftig jaar.
– Het symptoom wat als laatste optreedt, is de neurologische schade. Dit treed alleen op als het B12 tekort lang ongezien is gebleven of langdurig onder behandeld blijft. Moeilijk vast te stellen in de hersenen, is het uiterst zichtbaar te maken als er schade aan de zenuwbanen is opgetreden.
– Deze informatie is niet alleen tientallen jaren lang bekend en onomstreden, het is tevens terug te vinden in allerlei handboeken die artsen verplicht op de plank hebben staan. De laatste jaren krijgt het onderwerp ook steeds vaker aandacht in de vakbladen, met name het feit dat de aandoening te vaak gemist wordt of artsen niet goed omgaan met de referentiewaardes.
Dat gezegd hebbende. Een vitamine B12 tekort was bij mij aan te zien komen, gezien familiegeschiedenis van opname stoornissen en zeer ernstig B12 tekort, een maagaandoening, medicatie waarvan bekend is dat zij een opname probleem voor B12 opleveren en het verloop van de klachten. De vitamine B12 waarde in mijn bloed zat – toen het uiteindelijk in 2008 (meerdere keren) werd getest – ver onder de onderste referentiewaarde, er was geen enkele ruimte voor onduidelijkheid daarover. Dat klachten met het B12 tekort samen hingen, werd des te duidelijker op het moment dat ik de eerste injecties kreeg. Het was tot schrik van de huisarts, mijn omgeving en mijzelf zelfs uiterlijk zichtbaar. Ik voelde me werkelijk Alice in Wonderland, zoveel veranderingen traden tegelijk op. De neurologische schade (aan de isolatielaag van de lange zenuwbanen) die is opgetreden, is aangetoond door gedetailleerd EMG en de beste neuroloog die er op dit gebied te krijgen is.
Ik behoor ook tot die ‘fanclub’ die je noemt. En inderdaad, ik kan ook zwaar de pest in krijgen als ik onzinnige vraagtekens om mijn oren krijg. Dat is niet omdat ik zo nodig gelijk zou willen hebben. Dat is omdat mijn leven er compleet aan gegaan is wat betreft gezondheid alsook werk, maatschappelijk en sociaal leven en meer, omdat artsen niet de moeite wilden nemen even een goedkoop, simpel bloedtestje te laten uitvoeren en vervolgens met eigen verzinsels een wedstrijdje ver pissen er van hebben gemaakt. Omdat dat laatste er voor heeft gezorgd dat ik beperkende en pijnlijke schade aan mijn zenuwbanen er aan heb overgehouden. Omdat ik jarenlang heb moeten strijden voor een normale behandeling volgens medisch wetenschappelijk protocol alsof dat iets waanzinnigs was, niet alleen voor mijzelf maar nog eens drie familieleden. En als laatste, omdat deze problemen niet nodig waren geweest als het iets eerder was opgemerkt en ik gewoon behandeld was.
Het is gewoon erg triest dat je het als B12 patiënt moet treffen met je arts of artsen. Sommigen lezen zich in, geven een behandeling en de patiënt kan weer volkomen normaal functioneren. Evenzoveel patiënten treffen de verkeerde en raken verstrikt in medische molens twrijl de gezondheid fiks schade oploopt. En dat is de reden dat er een zogenaamde ‘fanclub’ is opgezet.
Denk dat een meer holistische aanpak voor een specialist wat teveel gevraagd zou zijn. Maar beter gebruik van het feit dat er meer specialismes zijn, zou ik van harte toejuichen.
@Bettine: het is mij nog onduidelijk in hoeverre er werkelijk testen bestaan die ME zouden aantonen, ook dat blijft vooralsnog behoorlijk omstreden (of afwijkingen op ME wijzen of iets anders). Maar hadden ze bij mij gekeken op bepaalde afwijkingen, was ME waarschijnlijk nooit gesteld. En bij vele patiënten meer inderdaad.
@Ciska: ja het is bijna wonderlijk wat voor een verschil B12 injecties kunnen maken, als je ze nodig hebt. Ik denk ook dat sommige artsen zich weinig realiseren wat voor leed ze kunnen aanrichten. En een dikke kus terug!
Marieke
Wat mij opvalt de laatste tijd, is het feit dat dit verhaal niet op zichzelf staand is. Met jouw ervaringen ben ik al langer bekend, maar ik hoor de laatste tijd steeds meer van dit soort vreselijke verhalen. Mensen die aan het lijntje worden gehouden, ter ere en glorie van de medisch specialist, die het belangrijker vind om zijn gigantische salaris te ontvangen, dan ook maar 1 minuut extra aan een patiënt te besteden. Luisteren doen ze niet, symptomen worden genegeerd, en als het niet in hun straatje past, dan wordt de patiënt vaak naar huis gestuurd met de boodschap “Het zit tussen uw oren”.
Zelf heb ik nu sinds een maand een nieuwe huisarts, omdat mijn vorige mij al jaren aan het lijntje heeft gehouden, met alle gevolgen van dien. Toen er vorige maand daadwerkelijk iets werd ontdekt (wat ik al een jaar had aangegeven) was er ineens paniek in de tent. Want het zat toch niet tussen mijn oren, maar het was wel degelijk een lichamelijke probleem. Ik ben dezelfde week nog overgestapt naar een dokter die wel luistert, en die je desnoods ‘s avonds na zessen nog belt voor overleg. Een verademing. Had ik de stap maar eerder genomen, dan had men veel eerder een goede diagnose kunnen stellen. Overigens zit ik inmiddels ook opgescheept met een B12 tekort en een ijzertekort. Maar ja, het zit tussen de oren he? Zucht.
hanny
Ik kan volledig begrijpen CiNNer,
dat je alles op een rij zettend even je gal wilde spugen…
Het is ook niet nìks ! !
Ik denk dat ik in jouw geval feller zou reageren, maar het leed is gedaan !
Al die tijd voor van alles-en-nog-wat gehouden te zijn, je ouders en jij,
maar vooral toch voor het bekende ‘lapje’…
Ik las al eerder dat je er nu positief het beste van probeert te maken,
al blij dat uitééééindelijk toch een juiste diagnose gesteld is.
Je dwingt me waarlijk RESPEKT af meid !
Lieve groet, hanny
HenK
Even voor de goede orde, Cindy.
Je hebt en zult mij niet zien schrijven, dat een tekort aan bepaalde vitamines niet tot ernstige aandoeningen kan leiden. ‘k Heb alleen wat moeite met de B12-lobby, die het met name injecteren van B12 als geneesmiddel tegen alle kwalen brengt en voor wie ook het ‘grijze gebied’ niet ver genoeg gaat.
Maar ik ben ook geen (forum)lid van Stichting B12-tekort. 😉
Dat het in een vroeg stadium meten ervan bij jouw bloedonderzoeken niet is meegenomen, is, gezien wat je schrijft over je familiegeschiedenis, een medische misser.
Dat je, mede omdat het tekort wellicht een rol heeft gespeeld bij de ontwikkeling van je HMSN, zelfs fel bent ten opzichte van iemand, die zich niet aan een discussie durft te wagen… is niet echt onverwacht.
Nogmaals, ik zet geen vraagtekentjes achter jouw verhaal.
CiNNeR
@Marieke: Nee, het verhaal staat bij lange na niet op zichzelf vrees ik. Blij dat je een nieuwe huisarts hebt gevonden die vele malen beter bevalt, ik hoop dat er veel verbetering in het vat zit!
@Hanny: ik ben ook wel kwader geweest dan uit dit artikel blijkt, maar het wordt een serie dus er komt meer aan. Wie weet verdien ik je respect wat dat betreft nog niet 😉
Ben er vooral dubbel over. Enerzijds blij met de diagnose en de revalidatie die er op volgde, waar ik veel heb geleerd. Anderzijds heb ik erg veel moeite het verleden los te laten, er zit veel pijn, verdriet en woede nog. Maar hoop dat laatste hier weg te gaan schrijven en het positieve over te houden.
@HenK: Kreeg de indruk dat je wellicht een vraagteken bij het B12 verhaal plaatste, omdat je begon met “Of en in hoeverre een vitamine B12-tekort een belangrijke rol heeft gespeeld…” Beschouw mijn reactie maar als fanatieke uitleg.
Cisca
@ Cinner. Het is behalve voor jezelf belangrijk dat je het opschrijft. Er wordt teveel doodgezwegen.Alleen al daarom is het belangrijk dat iets de openbaarheid ingeslingerd wordt.Al teveel hoortmen”we hebben nooit klachten gehad of als men het niet vertelt, weten we het ook niet.” Dan wordt er voor het gemak maar even aan het feit voorbij gegaan dat men iets ook niet horen wil. Dat schijnt de deskundigheid van iemand aan te kunnen tasten. Dit noem ik gewoon tunnelvisie en gevaarlijke kortzichtigheid.Ik maak vaak genoeg mee dat is “gehandicapt” ben als het zo uit kom of juist nietst tot weinig mankeer. En dan altijd in situaties die vaak nadelig voor me uit kunnen pakken als ik er zelf niet bovenop zit. En daar wordt een mens hondsmoe van.
CiNNeR
@Ciska: heb veel ook erg duidelijk gemaakt bij artsen zelf maar dat heeft op eenmaal na, nooit iets uitgehaald. Klachten verdwijnen in lades en zo veranderd er inderdaad nooit iets. Nu is mijn log vrij klein, dus of veel artsen hier komen lezen betwijfel ik een beetje. Soms reageert er een arts in mijn mail, maar die doen het natuurlijk altijd wel goed.
@Dondersteen
ZONDER WRIJVING IS ER GEEN WARMTE……!!!
Welkom in de wereld van …… We kunnen elkaar onderhand allemaal de hand geven. tjonge tjonge wat een zoektocht naar de specialisten, die niet ervaringsdeskundigen zijn, die wel “kennis” hebben van B12 en beginnen met luisteren! Ieder mens is toch uniek?, maar zolang een arts denkt dat een patient een leek is op zijn vakgebied leidt het tot leed. Zelf heb ik ervaren dat ik van een krachtig, positief mens met een slepend b12 tekort veranderde in een onzekere vrouw, die het vertrouwen in een ander en uiteindelijk in haarzelf verloor.
Maar troost je: tatataaaaaaaaaaaaa ze wist zich te hervinden en durft op te staan tegen elke witte jas die blind staart tussen zijn eigen luiken. Zet 3 witte jassen op een rij. En allemaal weten ze het beter. Elke arts: Welke teert op zijn kennis, vindt overleggen niet meer nodig in zijn fase van het leven en houdt zich vast goedbedoeld bij zijn eigen standpunt. U confronteert mij en dat vind ik niet prettig zei mijn nieuwe huisarts tegen mij 3 weken geleden. Hier komen wij samen niet uit dus zoek aub als de donder een andere huisarts op. “Graag” , glimlach ik rustig, nadat hij me 5 keer heeft uitgelegd dat een b12 injectie geen zin heeft omdat wanneer het glas vol is deze overstroomt. Ik vraag hem als laatste waarom de bijsluiter van de injecties en het medisch kompas aangeeft dat bij duidelijke neurologische klachten injecteren 1 a 2 keer per week nodig is desnoods 1 a 2 jaar lang, als het glas- vol- feit blijkbaar een feit is. Dat weet ik niet mevrouw…. Mag ik u bedanken dokter dat u met mij wilde debateren over de alledaagse problematiek? Mag ik u een hand geven dokter? Wat fijn dat ik uw kas mocht spekken en mijn tijd mocht nemen terwijl en zoveel patienten uren in de wachtkamer moesten wachten op hulp. Wat jammer dokter voor mijn gezondheid, dat u denkt dat de bloedwaardes na een injectie goed zijn, terwijl u toch moet weten dat dit lange tijd nietszeggend is op cel-en weefselniveau. Dank nog voor de burn out die u mij aan praatte en de anti depressiva die erop volgde …. Maar als u het niet erg vind ga ik nu een deurtje verder … ik heb nog veel te doen namelijk!
Ik ben HUISARTSLOOS vind je dat niet stoer????
Ik denk dat ik op voorhand, een liefdesbrief ga maken voor mijn nieuwe dokter. Ik ga vragen of hij bereid is met mij een relatie aan te gaan en zich wil openstellen voor mij als mens. Of hij wil geven en nemen, of hij wil vechten in moeilijke tijden en met me wil genieten op de goede momenten. Dat hij me niet opgeeft maar voor me knokt omdat ik een vrouw ben die het waard is net, zoals alle andere mensen die op durven staan voor zichzelf. Dan beloof ik u dokter dat ik nog meer teruggeef want ik kan de wereld bereiken met mijn kracht. Wie wil mij hebben?
IK GELOOF IN MEZELF!!!! (IK HOOP U OOK ….. ) Ik kom op voor mezelf! (ik hoop u ook)
Lichtje
Wat een vrouw!! ^^ Mag ik je bedanken voor je prachtige verhaal, ik hoop echt dat het zuchten en kermen van de mensheid snel tot zijn einde komt.
CiNNeR
@Dondersteen: eigenlijk vind ik dat schandalig, dat het voor mensen een betere weg is geen huisarts te hebben. Ik hoop dat je er een zal vinden die wel goed is in wat hij of zij doet. Kan me voorstellen dat je die een liefdesbrief zou willen schrijven 🙂
Hopelijk komen steeds meer mensen voor zichzelf op en komt er een mentaliteitsverandering onder artsen (als je het nieuws van het moment kijkt, zijn we daar nog lang niet)